Wij hebben besloten eind 2004 naar Cuba te gaan. De reden voor deze keus is vrij simpel: als wij Cuba willen zien zoals het nu bekend staat moet je er gewoonweg niet te lang meer mee wachten. Castro is ook de jongste niet meer en wij denken dat het eiland heel erg veel veranderingen zal doormaken als aan deze dictatuur iets gaat veranderen.
Route
Agenda
| Datum | Van | Naar | KM’s | Hotel | Opmerkingen |
| 6 November | Amsterdam | Havana | VEEL | Hotel Inglaterra | Vlucht MP0617 Vert.:11:25 |
| 7 November | Havana | Hotel Inglaterra | |||
| 8 November | Havana | Hotel Inglaterra | |||
| 9 November | Havana | Varadero | 150 KM | Hotel Kawama | All incusive |
| 10 November | Varadero | Viñales | 450 KM | Hotel Los Jazmines | Auto halen bij Dos Mares |
| 11 November | Viñales | Hotel Los Jazmines | |||
| 12 November | Viñales | Cayo Levisa | 120 KM | Hotel Rancho S. Vicente | Boot Cayo Levisa 11:00 |
| 13 November | Viñales | Cienfuegos | 550 KM | Hotel Rancho Luna | Over Bay of Pigs |
| 14 November | Cienfuegos | Santa Clara | 200 KM | Hotel Rancho Luna | |
| 15 November | Cienfuegos | Trinidad | 150 KM | Hotel Las Cuevas | |
| 16 November | Trinidad | Camagüey | 450 KM | Hotel Camagüey | |
| 17 November | Camagüey | Santo Domingo | 450 KM | Villa Santo Domingo | |
| 18 November | Santo Domingo | Villa Santo Domingo | |||
| 19 November | Santo Domingo | Santiago de Cuba | 450 KM | Hotel Rancho Club | |
| 20 November | Santiago de Cuba | Baracoa | 350 KM | Hotel Porto Santos | |
| 21 November | Baracoa | Hotel Porto Santos | |||
| 22 November | Baracoa | Hoguin | 350 KM | Hotel Mirador de Mayabe | |
| 23 November | Holguín | Hotel Mirador de Mayabe | |||
| 24 November | Holguín | Amsterdam | VEEL | Hotel Mirador de Mayabe | Vlucht MP0601 Vert.:21:40 |
6 november 2004 – Havana
Eindelijk!!! Wij vertrekken vandaag eindelijk naar Havana, Cuba. Pap heeft ons naar Schiphol gebracht en na het inchecken (waarbij ons nog 300€ pp werd aangeboden om een latere vlucht te nemen en een stop te maken in Montreal die ik overigens resoluut afsloeg: onze vakantie begint NU en niet over 6 uur) hebben wij wat in de taxfree rondgelopen en zitten kijken wat wij voor 600 € wel niet allemaal gekocht zouden hebben. Bij de Check in toch maar aangegeven dat wij eventueel als het echt nodig zou zijn toch bereid waren een latere vlucht te nemen. (Gelukkig) was niet nodig! De vlucht was vreselijk lang (bijna 11 uur) maar gelukkig was er af en toe wat afleiding door Blok bewoner Tobias. Bij aankomst in Havana was de transfer goed geregeld, ook al moesten wij best lang wachten totdat iedereen er was en waren de flexidrive vouchers spoorloos. Geweldig! Nu eerst maar naar het hotel, een paar dollars omwisselen en een BIERTJE!! Dat meteen dus ook gedaan. De Bucanero hebben wij meteen ontdekt! Op onze speurtocht naar een fles water voor ’s avonds maken wij meteen mee wat wij de daarop volgende dagen nog talloze keren meemaken: aangesproken door Cubanen die doen alsof ze geïnteresseerd zijn en vervolgens om melk, medicijnen en nog meer vragen. Vandaag even niet. En eerlijk gezegd morgen eigenlijk ook niet. Wij vinden water en gaan naar bed. Slapen was het idee alleen is dat echt niet mogelijk. De Cubanen zijn wakker en dat mag je weten ook! Er wordt feest gevierd en dat houdt niet op tot het breken van de dag.
07 november
Ben echt de hele nacht wakker geweest en als het om 7:00 nog niet licht is, word ik ongeduldig. Martin begint gelukkig ook al te ontwaken en wij douchen en gaan ontbijten. Wij maken een korte wandeling zodat wij bij de info bijeenkomst aanwezig kunnen zijn en ze ons hopelijk meer kunnen vertellen over onze vouchers. De vouchers krijgen wij in Varadero (als het goed is). Wij lopen het centrum in en hopen daar wat Traveler Cheques te kunnen wisselen. Mo
rgen begint namelijk de boycot op de $. In de oude stad wordt niet gewisseld dus moeten wij terug richting hotel. Daar is het wisselkantoor met lunchpauze en er staan nu al mensen voor de deur. Over 15 minuten gaat hij open en wij sluiten dus maar aan. Net op tijd blijkt later want de rij groeit hard! Mooi, wij kunnen hier wisselen en dat doen wij dan ook maar meteen dik.Wij lopen het oude centrum weer in en zien uiteraard van alles: Museo de la Revolución, Plaza de la Cathedral, Bodeguita del Medio, Plaza de Armas, La Floridita enz. Om 16:00 lopen wij nog langs de Malecón, de grootste boulevard, en moeten dus ook nog een heel eind weer terug. Wij hebben zere voeten als wij bij ons op het terras neerploffen. Wij drinken een paar Mojitos en gaan dan douchen en eten. Vergeleken met het maaltje vanmiddag is dit te ranzig voor woorden. Als de ober terugkomt en vraagt of het gesmaakt heeft en wij nee zeggen dan draait hij zich om en loopt door. Nu vinden wij dit vreemd. Later zal blijken dat ze dat allemaal niets kan schelen. Wij drinken nog wat op het terras en gaan hopelijk lekker slapen.
8 november
Er staat nog genoeg op het programma dus lopen wij langs Partagas, sigarenfabriek, om te besluiten dat wij toch een van de minder toeristische sigarenfabrieken willen bezoeken. Op weg daarheen gaan wij het Capitolio even in. Erg leuk!
Sigarenfabriek, tweede keus, blijkt een perfecte beslissing
geweest te zijn. Wij krijgen een tour met z’n 2-en en krijgen door veel te vragen echt alles te weten. Ook dat je geen sigaren op straat moet kopen; iedereen mag namelijk aan het eind van de dag 2 sigaren meenemen. Bandjes worden ook meegenomen en op die manier worden dus de meest eenvoudige sigaren va
n Cohiba bandjes voorzien. Je betaald zo een fortuin voor de meest eenvoudige sigaar. Wij staan te kijken hoe arbeidsintensief één zo’n sigaar is.
Vandaar lopen wij al snackend, (bleeh, moet dit pizza zijn???) over de Obispio naar de rumfabriek Havana Club. Dat moeten wij toch gezien hebben? Nou niet dus…de tour is vreselijk toeristisch en komt neer op een wandelingetje langs foto’s met aan het eind van de tour de mogelijkheid 1 glaasje 6 maanden oude rum te proeven en je geld te verkwanselen in de souvenirshop. Tegenvaller op en top behalve de bar dan want je kunt je daar uitleven op alle soorten rum waar je hier alleen wel veel meer voor betaald dan bij de gemiddelde kroeg.
Na de rum willen wij niet meer lopen en nemen een Coco taxi naar het Necropolis (bekende begraafplaats). Cocotaxi is een scooter als ei omgebouwd met 2 extra zitjes voor moe-e toeristen. En dat zijn wij dus dat komt goed uit!
Bij het Nacropolis loopt bewaking met ons mee en laat ons de meest aparte en belangrijke graven zien; uiteraard tegen een fooi! Na een tijdje hebben wij er wel genoeg van; er liggen hier over een miljoen mensen begraven, die gemiddeld zo’n drie jaar in een graf mogen liggen. Na die tijd worden je botten in een kist gedumpt die achter op het terrein in een openlucht huis gestapeld worden. De deksels blijken nog al eens te verschuiven waardoor je een morbide aangezicht hebt daar. Toch is het een gewilde begraafplek en worden er zo’n 40 tot 50 per dag begraven. Vandaar lopen wij naar de Plaza de la Revolución in het gezelschap van een Cubaan die geld nodig heeft voor medicijnen. NU EVEN NIET! Plaza vind ik minder indrukwekkend als ik verwacht had en wij hebben dus ook geen zin om die 3$ extra te betalen om 5 treden hoger over het plein te kunnen kijken. Wij nemen daar een coco taxi richting Plaza de Armas. Het is inmiddels 17:00 en wij denken gewoon vroeg te gaan eten. Taxi krijgt een platte band in de buurt van het hotel en wij besluiten dan maar eerst daar even iets te drinken. Daar zitten nog wat andere NL-ers en wij praten wat met ze en besluiten op aanraden van anderen bij een Paladar te gaan eten. Dat is uit eten bij mensen thuis. Aparte ervaring en in principe is het eten goed, dat lijkt zo…naderhand blijkt Martin toch een vorm van voedselvergiftiging te zijn opgelopen.
9 november – Varadero
Voedselvergiftiging komt er bij Martin aan alle kanten uit. Uitgerekend vandaag vertrekken wij richting Varadero met de taxi die wij besproken hebben. Wij worden om 9 uur opgehaald. De reis is voor Martin een hel & ik maak me zorgen. Het gaat niet goed. Als wij eindelijk in Varadero zijn en hij lekker in schaduwzonnetje zit met een lekker briesje lijkt het iets beter te gaan. Onze all inclusive gaat alleen wel een beetje heel erg aan onze neus voorbij. Weet niet of ik het erg vind, het ziet er niet heel erg bijzonder uit. De vouchers voor de flexidrive zijn er uiteraard niet en ik baal daarvan als een stekker! ’s Avonds gaan wij op tijd naar bed. Martin heeft koorts en dit moet morgen beter zijn anders moeten wij toch naar een dokter toe.
10 november 2004 – Vinales
Wat een dag, wat een dag!! Vroeg wakker en nog steeds geen vouchers. Gezeik! Ik over de rooie, maar goed wat doe je eraan. Eerst maar even ontbijten, voor Martin lekker bananen en wit brood, en daarna nog even navragen bij de commerciële afdeling! Geen vouchers. Dan maar weer bellen! Van Fox is niemand te bereiken dus bellen wij de vertegenwoordiging van Special Traffic. Zij weet in ieder geval wie we moeten hebben en wat wij moeten doen. Ongelooflijk dat zij ervoor kunnen zorgen wat een andere reisorganisatie laat afweten. Wij pakken een taxi naar Dos Mares om de vouchers eindelijk in ontvangst te nemen. Leonardo biedt excuses aan en beweert alles gedaan te hebben om ons te bereiken. Yeah right! Wij hebben kamernummer en alles doorgegeven en dan nog is het een probleem… Vandaar worden wij naar Melia Las Américas gestuurd om de auto op te halen. Een prima Fabia Skoda met nog maar 5000km op de teller. Als het goed is hebben wij er een dag extra bijgesnoept en keren wij terug naar Dos Mares. Hotel wordt geregeld en extra auto dag wordt goedgekeurd.
Wij zijn eindelijk op weg naar Pinar del Río. Martin voelt zich gelukkig een heel stuk beter na een vreselijke nacht en kan zo gelukkig wat van mijn gestress en kwaadheid opvangen. De rit gaat perfect en zelfs om Havana ondervinden wij geen problemen. Routes staan nergens aangegeven en nu blijkt wel hoe handig het is een woordje
Spaans te kunnen spreken. Wij nemen slechts een keer de verkeerde afslag maar dat blijkt ook geen probleem te zijn. De knullen aan wie ik vraag hoe nu verder zeggen dat de afslag 50 m terug is en het advies luidt dan ook: Marcha atrás!! Haha ¿se puede? Pero claro. Nou ok dan: DOEN! Het lukt en ik zie die kerels lachen! Om +/- 14:30 zien wij het enige “AC” dat wij tot nu toe zijn tegengekomen. Een openlucht café met een broodje ham of een broodje ham. Doe maar een broodje ham. Het is niet slecht en lekker droog voor Martin z’n buikje wel goed. Flessen Havana club te koop voor 6$20 en die nemen wij dan ook meteen mee. Als die bacteriën niet in Varadero achtergebleven zijn dan verdrinken wij ze wel! Nog 100km naar Pinar verteld de beste kerel. Tjeeh, dat valt tegen! Eenmaal in Pinar worden wij net als in de Lonely Planet staat beschreven opgewacht door jongens op een fiets die van alles van je willen. Wij trappen er niet in. Wij zijn blij als wij Pinar weer uit zijn wat een gribus! Nu het mooie gedeelte van de rit door de bergen heen met als eindbestemming Los Jazmines. Een beetje aardig doen met de receptie levert ons de meest geweldige kamer op door het geweldige uitzicht. Wij zijn blij dat wij er zijn. Lekker balkonnetje, havana clubje en de plannen voor de komende dagen doorgenomen. Het wordt te donker om te schrijven dus zo eten en hopelijk de eerste rustige nachtrust.
Hasta Mañanita!!
11 november
Toch nog regelmatig wakker geworden door de openslaande deuren van onze ruziënde Franse buren en het vreselijke krakende bed maar verder over het algemeen rustig. Op tijd opgestaan om de Walking tour te ondernemen. We doen de more challenging one en wij gaan naar de mountains. Twee Aussies rijden met ons mee. Zij gaan de volgende dag weer weg en zijn blij dat ze gaan. Zij hebben tijdens dat half uurtje bij ons in de auto meer gezien dan tot nu toe zeiden ze. In Viñales staan er nog twee te wachten en zijn wij ins Gesammt 6 (Twee Duitsers stonden te wachten)! De gids Jesús is een sympathieke vent en verteld van alles. De wandeling is niet spectaculair maar wij zien wel de Tocororo (Cuba’s national bird) en zijn lekker onderweg. Bij het Aussichtsplatz maken wij een paar foto’s en lopen terug naar een boer. Wij krijgen van de vrouw des huizes versgeperste grapefruitjuice (echt heerlijk) en voor Martin maakt ze mint thee die echt geweldig werkt! Wij mogen hun huis van binnen en buiten bekijken en hun zelf gebrouwen koffie proberen. Liever niet, kan maagje denk ik echt niet hebben. Daarna laat boer vol trots zijn hele moestuin zien met ananassen, mega grapefruits, kippen, varkens (sorry Pook die foto heb ik gedelete dit keer) bananen en hij wil zelfs nog wel even op de foto. Vandaar lopen wij terug naar de auto. Met de Aussies rijden wij even naar de Mural de la Prehistoria waar wij echt geen zin hebben de entree te betalen want wij zien dat lelijke ding ook zo wel. Bleeh! Op weg naar huis stoppen wij bij een eettentje waar je voor 0.40$ een hamburguesa de pollo krijgt. Grapjassen. Wij bestellen allemaal 3 van die dingen terwijl ze eigenlijk niet lekker zijn maar wij zijn weer even gevuld. De Aussies zijn als 2 weken onderweg en hebben nog geen lekkere maaltijd gehad. Beloofd iets! Daarna terug naar het hotel, plannen bijgeschaafd en de Duitsers, echt super aardig hebben druppels voor Martin z’n maag achtergelaten. Even lekker wat gedronken op het balkon en even bij het zwembad in de avondzon gezeten. Nu even gedoucht en proberen zo toch maar weer even een maaltijd.
12 november
Vandaag
zijn wij vroeg naar San Vicente gegaan (Rancho) om op tijd de boot naar Cayo Levisa te nemen. Ik wist uit de Lonely Planet dat je kamer 4 t/m 43 moest hebben en de rest moest zien te vermijden. Wij krijgen 53 aangeboden, lopen toch braaf mee maar daar gaan wij dus ECHT niet blijven. Terug naar de receptie en vertellen dat ze ons een huisje beloofd hadden. Die zitten allemaal vol…bla bla bla…dan wacht ik wel. Wij zijn bezig de koffers uit het hok te halen en prompt komt de sleuteljongen al aanlopen met onze sleutel tot paradise. Mooie kamer, uitzicht op het hele centerparcs, beter kon niet. Wij gooien de spullen neer en vertrekken meteen richting Cayo Levisa +/- 50km naar het dockingpunt waar vandaan je in +/- 25 min. Naar een ander paradijsje wordt gebracht: parelwitte stranden & dito zee. Als wij kaartjes willen kopen blijkt de boot stuk te zijn en ze weten nog niet hoe lang het gaat duren. Uiteindelijk 1,5 uur voordat wij aan boord kunnen maar het is wel de moeite waard. Op Cayo Levisa is helaas net de snorkelboot vertrokken en ziet het er niet naar uit dat die dag nog eentje vertrekt. Helaas. Wij moeten dus maar geforceerd gaan genieten van zon, strand en zee. Echt vreselijk! NOT!!! Om 13:00 krijgen wij lunch…niets bijzonders en om 17:00 vertrekt de boot weer naar Palma Rubia. Wij pakken de auto en wonder boven wonder rijden wij ook hier meteen weer goed. Wij kunnen nog even heerlijk genieten van de rust en de vogels in het park en gaan dan eten. Nou dat hadden wij beter over kunnen slaan want het is weer lachwekkend slecht.
13 november – Cienfuegos – Santa Clara
Vandaag zijn wij van plan om van Pinar naar Playa Girón aan de varkensbaai te rijden. Het is een vreselijk lange rit (volgens de kaart maar 400km maar omdat het met borden dun bezaaid is zijn het er echt wel 500). Langs de Varkensbaai ziet het er geweldig uit en eenmaal in Playa Girón maakt Martin al bijna linksomkeert. Wij krijgen kamer 111 toebedeeld en weten niet hoe snel wij daar weer weg moeten zijn. Martin wil de kamer niet eens zien, de omgeving zegt al meer dan voldoende. Cuba’tje en wegwezen! Wij krijgen zonder problemen de voucher weer terug en rijden op de bonnefooi 120km verder richting Cienfuegos. Op goed geluk. Op een zak beestjesbiscuit na hebben wij nog niet veel gegeten…Bij aankomst in Rancho Luna zijn wij BLIJ!!! Het ziet er allemaal normaal uit en voor 15$ pp krijgen wij All Inclusive. Wij gooien de spullen in de kamer met uitzicht op de Bahía de Cienfuegos en gaan maar meteen wat cocktails drinken. Heerlijk!!! Het is 17:30, wij zijn vanochtend om 9:45 vertrokken. In Cuba moet je rekenen op afstanden, op afstanden zonder voedsel en drankbronnen tussendoor. Wij hebben net gegeten en het was voor het eerst echt goed! Wij lopen nog even naar de parkeerjongen en geven hem een dollar, let hij mooi op de auto en hebben meteen maar een avond bijgeboekt. Lekker douchen en slapen. Wij zijn kapot (wij zijn immers door Australië, Rhodos, Giros en jawel CARTAGENA gereden!).
14 november
Vanochtend hebben wij eerst heerlijk ontbeten met een eitje vers gebakken en daarna hebben wij een excursie geboekt naar El Nicho. De auto gepakt en via allerlei dorpjes naar Santa Clara gereden. Wij bekijken het Memorial van Ché en gaan naar de Tren Blindado. Hier is de revolutie begonnen. Niet bijster interessant maar dit mag je toch niet missen. Wij moeten opschieten, het is 13:00 en dan gaan ze eigenlijk dicht. Wij betalen 1$ om de twee wagons te mogen bekijken. Er is eigenlijk niets te zien dus om 13:01 zijn wij alweer weg. Verder is hier eigenlijk weinig te doen en rijden wij dus weer terug en eten bij het strandtentje van het hotel eindelijk, waar Martin zo lang op heeft gewacht …een hamburger…een lekkere!!! Wij genieten en Martin helemaal. Wij willen daarna met dolfijnen gaan zwemmen maar T. cheques accepteren ze niet en in het hotel wordt ook niet gewisseld. Het gaat dus helaas niet door. Wij gaan dus maar een klein stukje trappelen in een trappelbootje en gaan daarna flink aan de mojitos en de Yahtzee. Smaken goed! Kijken naar de zonsondergang terwijl de barman zijn bar afsluit en ons daar met alles laat zitten, geen probleem. Wij gaan lekker eten aan het buffet en na een monoloog van een Canadees zijn wij ook weer redelijk snel vertrokken.
15 november – Trinidad
Wij gaan vanochtend met een excursie mee naar El Nicho. Wij zijn in totaal met z’n 4-en en rijden in een 4WD in ongeveer 90 min daarheen. Het weer ziet er niet echt geweldig uit maar er is nog niemand als wij aankomen en dat beloofd een paar mooie plaatjes. Het park is echt geweldig mooi. Na veel aarzeling durven wij in het meertje van de verliefden nog een duik te maken. Het water is echt vreselijk koud maar wij zijn blij dat wij de sprong gewaagd hebben. Bij terugkomst in het hotel kunnen wij nog steeds niet betalen want er is nog steeds geen geld in de kas (gistermiddag (dolfijnen) werd gisteravond, gisteravond werd vanochtend en vanochtend werd vanmiddag). Met een paar Euro’s erbij lukt het toch te betalen. Wij rennen naar het strandhotel want wij willen nog wel even een burgertje meepikken voordat we weg moeten.
Het is racen tegen de klok in en op naar Trinidad. Las Cuevas. Ze hebben er 1 avond voor ons kunnen reserveren. De kamers zijn niet slecht maar nog niet opgemaakt als wij aankomen. Wij gaan even naar de bar bij het zwembad en komen daar de Duitsers v/d wandeling in Pinar tegen. Wij drinken met z’n allen veel te veel maar het is wel gezellig en daarna begeven wij ons naar de eet, oh nee sorry, vreetzaal! Het zit er bomvol en je wordt verwacht aan te
schuiven. Nou daar hebben wij dus echt geen zin in en geven aan te wachten totdat er iets beschikbaar is. Gelukkig duurt dat niet te lang. De tijd die wij er zitten is nog korter en wij moeten veel betalen voor deze prak > $12 p.p.. Zo veel zijn wij bijelkaar nog niet eens kwijt geweest. Liggen nu op de kamer te kijken wat wij allemaal willen gaan doen. Steden zijn niet precies datgene wat wij willen. Wij kijken morgen wel, wij zijn er nog niet uit.
‘s Ochtends Trinidad bekeken en half aangerand door de zeepjes die ik bij me had en iedereen maar al te graag wilde hebben (en het liefst ook mijn t-shirt). Trinidad is best leuk om even doorheen te wandelen maar ook hier blijkt weer dat de Cubanen pas ’s middags beginnen te leven.
16 november – Camaquey
Nou daar zijn we dan… Camagüey. In Trinidad was geen plaats meer en een dagje strand aan Playa Ancón werd ons ook niet gegund want ook daar hadden ze geen kamers meer ter beschikking. Waar is 
in vredesnaam die aanvraag van Fox op gebaseerd? Dus geen keus en door naar Camagüey. Wij rijden via de Valle de los Ingenios (werd vroeger suikerriet geoogst door slaven en wij mogen zelf even proberen hoe dat ging), Sancti Spiritus (eindelijk geen mensen die iets van je willen) Ciego de Avila naar Camagüey. Op het eerste gezicht is Camagüey niet een stad waar we persé doorheen willen lopen. Het hotel valt 100% mee en bij het inchecken komen wij de Duitsers weer tegen. Zij gaan even de stad in en wij rusten even uit van wederom best een lange rit. Om 20:00 gaan wij even iets met ze eten. De pizza was erg lekker!
17 november – Santa Domingo
Wat een dag, wat een dag en dat hebben wij al vaker gezegd in Cuba. Wij zijn vanochtend op tijd wakker geworden, hebben ontbeten in het hotel en zijn op pad gegaan richting Niquero, helemaal links onderin Cuba. Wat opvalt dat hoe zuidelijker je komt hoe beter de weg staat aangegeven en hoe gemoedelijker de dorpen worden. Wij rijden via Las Tunas en slaan voor Bayamo af richting Manzanillo en dan is het eigenlijk alleen maar rechtdoor richting Niquero. In de Lonely Planet stond al als je hier niets te zoeken hebt dan is er ook niets. Wij wagen er toch op en veranderen heel snel van gedachte als wij het hotel zien dat voor ons geboekt staat. Ondanks de vele km’s hiernaartoe willen wij hier echt niet blijven. Wij parkeren de auto voor de deur en vragen de receptioniste een ander hotel voor ons te regelen. Het gaat allemaal erg moeizaam want het tel. systeem is hier triest maar de receptioniste doet vreselijk haar best. Het hotel waar wij een oog op hadden zit vol maar er is wel een andere waar nog plek is. Hmm..willen wij dit wel? Wij eten een broodje saai aan de hotelbar terwijl de bewaker een paar keer naar ons toekomt om te zeggen dat wij de auto moeten wegzetten. Wij willen zo weer weg dus wat is het probleem? Nou het probleem komt 2 tellen later binnenwandelen en vraagt ons de autopapieren. Hij laat ons uiteindelijk gaan met een waarschuwing. De maat is alleen wel vol en wij willen zo snel mogelijk weg. Wij moeten helemaal terug naar Manzanillo want kennelijk blijkt mijn tussendoorroute alleen voor 4×4’s te doen zijn. Van daar naar Yara en Bartolomé Masó. Wij gaan het stiekem proberen in Balcón de la Sierra (het hotel dat vol zou moeten zijn), wij hebben geen zin meer. Ze hebben een kamer maar het is echt een hell hole, oh nee sorry dat zou dit ongelooflijk gore ding tekortschieten. Het is ware griebus met de duivel als receptionist. Hij brengt ons naar een kamer waar de honden geen brood van lusten. GOOR!!! Geen gordijnen, geen deur die op slot kan en nog erger geen wc bril! Ik denk, ben hier morgen weer weg maar Martin denkt er niet flauw over daar een avond te blijven. Al moet hij nog 7 uur rijden, liever dat dan dit!! De duivelse kinderlokker laat ons een andere kamer zien en wij nemen hem niet meer serieus. Pakken onze spullen en gaan weg. Wij rijden door. Ik zie het niet meer zitten want wij moeten nu de bergen in en wij hebben geen flauw idee hoe lang het nog gaat duren. Na een extra uur komen wij uit in Villa Santo Domingo en wij zijn blij!!! Wat een opluchting. Het lijkt wel een paradijs (dat is het bij lange na niet maar wel het beste wat ik in een tijdje gezien heb).Hier hadden wij in eerste instantie de kamer gekregen vanuit Niquero. Wij krijgen een villa’tje met eigen deur, die op slot kan, wc bril, stoelen, alleen een koude douche (nou ja moet dan maar!). Wij zuipen de halve fles Bacardi, sorry, havana club leeg en wij zijn blij! Wat een opluchting. Wij eten iets en wij hebben een live band. Wij praten nog wat met een paar Limburgers (die toevallig op de hogeschool Zuyd werken) en gaan pas om 12:00 naar bed…wow!!!
18 november
Wij slapen tot 9 uur uit en dat is heerlijk!!! Wij ontbijten met een saai sandwiskje die in totaal een uur duurt om op tafel te belanden maar dat mag de pret vandaag niet drukken. Wij rijden 20 meter naar links van het hotel om het Parque de Sierra Maestre in te gaan. De hoogste berg van Cuba, Pico Turquino, behoort ook tot dit park maar de populariteit van dit gebied is te danken aan de tijd die de Revolutionairen, met oa Ché en Fideldie, hier hebben doorgebracht om de revolutie voor te bereiden. De boshutten waar zij destijds in geslapen en gekookt hebben zijn bewaard gebleven en dat willen wij natuurlijk wel zien alleen moeten wij daar wel 5 km tegen een helling van 40% oprijden. Yaiks, mag je dus ook niet zelf doen. Verplichte rijdgids en loopgids klimmen in de auto en rijden je tot Plato de Naranjo waar de auto met rijdgids blijft staan. Sleutels wil hij ook houden voor noodgevallen, jaja. Vertrouw het niet maar wat moet je? Wij beginnen met onze wandeling en wat volgens de Lonely Planet een wandeling van +/- 1,5 uur had moeten zijn wordt er één van +/- 4. Tenminste wij zijn na 2 uur pas bij het midwaypunt. Omdat wij ervan uitgingen dat de route +/- 1,5 uur zou zijn hebben wij ook geen water mee. La Comandancia de la Plata is best indrukwekkend als je er even bij stilstaat dat hier de plannen voor de revolutie zijn gesmeed. De terugweg wilen wij wat vaart maken want wij hebben dorst. Tegen de ergste dorst krijgen wij een paar vers geplukte sinaasappels die echt heerlijk zijn.
Als wij bij de auto terugkomen is het +/- 14:00 en wij zijn eigenlijk bekaf en hebben wel genoeg gehad maar wij hadden ook nog een tripje naar een ander uitzichtpunt geboekt dus verzamelen we al onze krachten en gaan wij verder. Wij lopen via zo’n 300 treden naar La Placita en het is best grappig om te zien dat daar in the middle of nowhere mensen wonen in een soort van commune. Net voordat wij terug zijn komt de autogids ons tegemoet met een ezel. Martin heeft namelijk erg veel last van zijn enkel en zo kan hij de laatste paar meter achterop de muilezel. Bij terugkomst zie ik dat er extra km bij ons op de teller staan en dat zit me niet lekker. Ze zetten ons af bij het hotel en meneer blijft zitten alsof het zijn auto is. Vervelend. Hier met die sleutels en meteen even gecontroleerd of het reservewiel en alle andere dingen nog wel aanwezig zijn. Stom, maar het voelde niet goed. Wij geven onze loopgids een broodje en een cola en daarna vraagt de rijdgids of hij even onze auto mag lenen. Dacht het niet!!! Hij houdt vol maar ik ook! Niks ervan. Wij gaan even een Cuba’tje drinken in de Rincón de las Memorias en gaan lekker onder de koude douche. Zo meteen nog weer even een gefrituurd kippetje en dan naar bed en morgen richting Santiago.
19 november – Santiago de Cuba
Vandaag hebben wij de mooiste route tot nu toe in Cuba gereden. Wij zijn na weer een geweldige sandwich richting Niquero gereden om daar richting Pilón de route langs de kust naar Santiago te nemen. 
Achteraf hoorden wij dat de route eigenlijk onbegaanbaar had moeten zijn vanwege een orkaan maar gelukkig was dat maar gedeeltelijk zo maar daardoor schoot het niet echt op en kwamen wij rond 16:30 in Santiago aan. Na het eerste hotel gezien te hebben, wilden wij de andere ook maar even zien. Allemaal slecht! Op hoop van zegen dan maar naar Rancho club (wij hebben tot nu toe goede ervaringen met Rancho). Heel eind terug richting de stad, op de drukste kruising door rood gereden, oeps, en vervolgens de goede weg naar de Club. Ligt net buiten het centrum en daarom besluiten wij te blijven. Het is inmiddels 17:30! Na het eerste biertje zijn wij een stuk relaxter en als blijkt dat het restaurant een view over de stad heeft zijn wij dat helemaal. Het eten valt giga mee, mooie bijkomstigheid en wij betalen slechts $8 voor wederom een gefrituurd kippetje. Bij terugkomst in de kamer hebben wij een nieuwe verrassing in de vorm van een vogelspin. Niet zo’n kleintje ook dus wij halen de bewaking erbij om hem eruit te halen. Hij schrok ook van omvang van het beestje. Daarna zijn wij nog even bezig om alle spiralen in mijn bed om te buigen die gemeen door het laken heen prikken en vallen wij met de telenovelas van de buren die op volume 10 staan in slaap.
20 november – Baracoa
Wonder boven wonder hebben wij redelijk goed geslapen ondanks de spiralen en de megafoon die in de aangrenzende wijk telkens de naam opriep van degene die telefoon had. Wij ontbijten (inclusief volgens gids, niet volgens receptie, dus wel) en maken dat wij wegkomen. De auto sputtert wat tegen na de 2500km die wij er alweer bij hebben gezet maar vertrekken dan toch richting Guantanamo. Wij hebben het uitzicht van Santiago als voldoende beschouwd. In Guantanamo moet je een excursie boeken om de Naval Base via Kentucky Periscope te kunnen aanschouwen. Wij sluiten de ogen en zien de Naval base via imaginary periscope. Mooi hoor!!! Later horen wij ook dat door de boycot met de VS hij ook gesloten is. Nog 150km richting Baracoa en Evi neemt even het stuur over voor de Fariola, het paradepaardje van de revolutie; eerste snelweg die is aangelegd en dat merk je. Overal staan borden dat je je auto van top tot teen moet controleren alvorens aan deze 50km te beginnen. Beloofd wat maar wij vertrouwen op onze Skoda Fabia ook al sputterde hij tegen. Onderweg staan overal verkopers van mandarijnen en kettingen en neem ik bijna mijn eigen kippetje mee als ik niet zo diep op mijn rem getrapt had. De
beloning voor de lange zit is de moeite waard, eindelijk!! Gelukkig, normale kamer en normale bar waar wij ons dan ook vol overgave meteen op storten aangezien de Tienda al dicht is. Korte tijd na ons komt ook een NL gezin die, zo blijkt later, de regen uit Guardalavaca hebben meegenomen. Wij babbelen gezellig met ze. Zij hebben nog geen hele dag zon gehad en wij zijn dus eigenlijk blij dat ze zeggen dat ze morgen alweer vertrekken totdat blijkt dat Marcel verwend visser is en dus zijn hele collectie aan hengels mee heeft genomen. Als tolk regel ik dat een paar Cubanen voor $5 via een meest onmogelijke weg vis als aas halen en het feest kan beginnen. Word meteen omgedoopt als Amiga en of ik niet nog wat zeep en pennen heb. Laat ik er nou nog een paar over hebben! Mooi ben ik daar ook weer vanaf. De mannen blijven op de steiger terwijl het verder regent en ik hoop op een warme douche. De eerste sinds 4 dagen! Als ik terugkom blijkt Martin al de meest geweldige vissen waaronder een morenen te hebben gevangen. Mama van het gezin wil eten en de mannen zijn dus snel klaar. We eten in het restaurant en er staat weer een keer een schnitzel op de kaart ipv kip en die nemen wij dus ook. Valt absoluut helemaal verkeerd. Wij laten de deuren lekker open zodat wij de zee horen maar de wind lijkt wel orkaankracht te hebben waardoor wij bijna geen oog dicht doen.
21 november
Wij zijn redelijk op tijd wakker en zijn blij als wij zien dat de lucht blauw is. Zwembroek aan en ontbijten en de zon in. Dat is dus ook het enige wat wij bijna de hele dag gedaan hebben op het pogen ons verblijf te verlengen na; wat nog niet gelukt is. Baal, baal. Hopelijk ligt het aan de zondagse muts en blijkt dat wij morgen gewoon kunnen blijven. Zitten nu in ieder geval nog op ons balkonnetje, denk dat het zo’n 23 graden is en gaan zo even iets eten.
22 november – Holquin
Na het ontbijt zijn wij bij de receptie toch nog een keer voor de zekerheid gaan vragen of ze echt geen kamer voor ons 
hadden. Helaas en bij el Castillo zit het ook vol. Ziet dus niets anders op dan naar Holguin verder te rijden. Wij nemen wederom de alternatieve route langs de kust. Brengt weer veel verandering van landschappen met zich mee en vooral heel afwisselend asfalt. Mijn hemel, wij hebben ons echt wel eens afgevraagd of dit wel de wijste route was maar zeker is dat dit de meest uitdagende is. De stad Moa waar wij doorheen rijden is een soort van staatsgeheim, mogen geen foto’s gemaakt worden maar gezien de gezichten van de mensen en de gassen die overal uitkomen leven de mensen hier niet lang. Doorrijden dus! Wij komen rond 15:00 in Holguin aan en rijden de hotels af om de beste uit te zoeken en die vinden wij buiten de stad op een berg: Villa Mirador de Mayabe. Perfect! Eerst beweerde de receptioniste geen kamer te hebben maar als wij vervolgens aangeven dat het voor twee nachten is kunnen wij zelf kiezen. Het is het beste hotel tot nu toe, mooie kamer en badkamer, lekkere bar, waar trouwens een bier drinkende ezel staat…nee ik heb niet teveel gedronken. Wij drinken wat, eten de chips die wij in het winkeltje hebben gevonden, JIHAA!!!, douchen en gaan eten. In het restaurant zitten twee meiden die net zijn aangekomen en zij krijgen dus ook meteen onze lijst van aanbevelingen. Een ander echtpaar komt er even bijzitten en verteld dat ze absoluut geen lifters moeten meenemen. Helft van hun bagage is gejat!
23 november
Wij doen even niets vandaag tenminste, noodgedwongen doen wij niets… in Holguin is namelijk geen moer te beleven en zitten dus rond 13:00 weer bij het zwembad wat trouwens gevuld is met fout volk!!! Maar ach wij houden het wel even uit. Wij willen nog een beetje kleur opdoen want wij horen net van een paar NL-ers die van ons uitzicht komen genieten dat het in NL 0 graden is met natte sneeuw. Wij zijn vanochtend trouwens wel even Holguin ingereden om te kijken bij een orgelfabrikant die voor ons meteen Tulpen uit Amsterdam opzette. Wel geinig.
Om een uur of 7 verlaten wij pas het zwembad nadat wij al de nodige borrels op hadden en al een paar potjes Yahtzee achter de rug hadden. Wij douchen en eten samen wat met die mensen waarvan de koffers gejat zijn.
24 november
Laatste dag!!! Wij hebben allen twee van die momenten gehad dat wij het genoeg vonden maar nu vinden wij dat eigenlijk niet zo. De Nl-ers van gister hadden graag met ons willen ruilen; zij gingen nog 3 dagen in Guardalavaca zitten. Was graag voor ze gebleven. Er is niet zo veel dat wij vandaag nog kunnen doen in de buurt dus blijven wij een beetje bij het zwembad hangen totdat wij moeten vertrekken. Vliegtuig gaat pas om 23:00. Bij het inchecken en het achterlaten van de auto gaat alles gesmeerd!