In 2003 hebben wij ook voor het eerst een rondreis gemaakt. Van 30 oktober tot 14 November gaan wij naar Costa Rica (de Rijke Kust). Waarom wij voor deze bestemming hebben gekozen, weten wij eigenlijk niet. Ik denk dat de plaatjes in de folders en de drang naar wat sensatie in de ongerepte natuur de doorslag hebben gegeven. Wij boeken maar twee weken omdat wij eigenlijk helemaal niet van die doorsnee geitenwollen sok natuurliefhebbers zijn en vrezen dat wij op een gegeven moment alle toekans, varens en bomen wel voor gezien zullen houden. Het tegendeel is waar!!! Het land blijft boeien en we hebben wel gemerkt dat je die natuurliefhebber in Costa Rica vanzelf wel wordt. Lees op de volgende blz. over deze geweldige bestemming!
Route
30 oktober 2003 – Selva Bananito
Ons vliegtuig vertrekt al om 10:20 dus we moeten er vroeg vandoor. 3 uur van te voren aanwezig zijn staat er op het ticket. Normaal gesproken zou ik zeggen 2 uur is ook voldoende maar dan staan wij tijdens de spits op de A2 en dan komen we zeker niet op tijd. Lekker vroeg uit de veren dus en op naar Schiphol. Na de zoveelste nachtmerrie over de vakantie heb ik er nu gewoon zin in. Wij zijn snel door alle controles heen mede dankzij het feit dat je bij Martinair nog wel bij het inchecken van je Gold Card gebruik mag maken maar verder niet. Het vliegtuig is overvol en wij kunnen nog net twee stoelen naast elkaar bemachtigen. Dat betekent wel dat wij tegen de toiletten gedrukt zitten (wat weer betekent dat je je stoel amper naar achteren kunt zetten) en dat ik middenin zit. Geweldig!!! Ik zie geen mensen van over de 1,95m bij de nooduitgangen zitten maar goed, moet dan maar. Scheelt ook weer dat de Steward de reis enigszins aangenaam gemaakt heeft met toch af en toe een grapje over de beroerde plekken en het waardeloze eten (die Chateau Lafite had echt gewoon kurk).
Wij komen op tijd aan in Miami. Hier moet iedereen het vliegtuig uit, door customs om de reis verder te kunnen vervolgen. Customs duurt eeuwen. Alle immigration computers liggen plat en er gaat dus maar 1 passagier per 25 minuten door het poortje totdat de computers het echt helemaal begeven en er niemand meer doorheen gaat. Gelukkig waren wij bijna als eersten uit het vliegtuig dus wij staan nog redelijk vooraan maar vrezen het ergste over onze tweede vlucht. Die kan nooit meer op tijd vertrekken wat dus betekent dat wij een gigantische vertraging gaan oplopen. Het feit dat iedereen zich bijna geheel moet ontkleden om door een metal detector heen te kunnen bespoedigt het geheel ook niet. Als wij bij de gate komen worden wij vriendelijk toch dringend verzocht zo snel mogelijk weer in te stappen. Wij waren bijna als eerste door customs en zitten dus ruim 1,5 uur te wachten totdat ze melden nog 25 passagiers te missen. Als die er dan eindelijk zijn houdt het vliegtuig ermee op. Gelukkig kunnen wij 30 minuten later toch vertrekken. Van Miami naar San José is het 2,5 uur vliegen en die tijd hebben wij gebruikt om even wat te slapen. Uiteindelijk komen we maar met 1,5 vertraging op het vliegveld van San José aan.
Het vliegveld van San José is heel netjes en wij hebben de koffers dan ook vrij snel. Wij pinnen nog wat Colones (geen idee wat de koers is, uiteindelijk hebben wij maar 25 Euro gepind) en gaan op zoek naar onze transfer die er helaas niet staat. Zo komen wij er ook meteen achter dat Costa Rica een privé netwerk heeft voor de telefonie en je dus je mobiele telefoon (ook al is het een tripleband) gewoon thuis kunt laten. Wij merken meteen dat de Ticos erg vriendelijk zijn en meteen helpen de organisatie te bellen. Die keuren een taxirit goed met het gevolg dat je wel in hun rammelbak mee moet naar San José. Maar goed hij zet ons keurig af in San José bij Hotel Britannia.
Hotel Britannia is prima en wij krijgen een suite omdat de rest van de kamers op zijn. No problem. Wat een balzaal! Wij gaan meteen naar de hotelbar voor een biertje want daar hebben wij nu echt trek in. Wat smaakt dat goed. Wij hebben eigenlijk geen trek maar eten toch maar even wat zodat wij meteen in het ritme komen. Het eten was erg lekker maar niet goedkoop. Als een blok in slaap gevallen.
31 oktober
Wij zijn bijtijds wakker en gaan meteen ontbijten. Wij worden om 10:00 opgehaald om de komende drie dagen in Selva Bananito door te brengen, 15km landinwaarts van Limón. Als wij instappen zit er al een Duits stel in het busje. Charley en Peter vertellen over hun rondreis in Costa Rica die zij net gemaakt hebben. Selva is voor hun, hun laatste stop. Reis duurt behoorlijk lang helemaal gezien het feit dat wij op medepassagiers moeten wachten bij een tussenstop maar je ziet meteen wel heel veel. 11 km voor de lodge worden wij opgehaald door een 4×4 en doen over het laatste stuk ruim 45 min. Hobbel de bobbel!!! Wij staan alle vier te kijken dat die auto überhaupt nog rijdt. Ding ziet er niet uit maar de rit is bijna net zo enerverend als de auto. Geheel doorelkaar geschud nemen wij onze intrek in de Ecolodge nummer 10. GEWELDIG (ben benieuwd hoe vaak ik dit woord nog ga gebruiken in dit verhaal)! Alles is uit natuurlijke producten gemaakt. Je wordt zelfs gevraagd hun doucheschuim te gebruiken omdat dat umweltfreundlich ist. Wij hebben een prima kamer met twee hangmatten op het balkon. De buren??? Die zijn er wel maar die zitten verstopt achter het tropisch regenwoud. Ons uitzicht is ook alleen maar regenwoud met daarvoor nog een paar dartelende chagrijnige bokken die aan een stuk door lopen te briezen en Martin daar kostelijk mee vermaken aangezien zij op zijn teruggebries de toon opvoeren.
Na het neerzetten van de koffers krijgen wij nog een verlate lunch (het is al drie uur, wij hadden er om 1 moeten zijn) en mogen/kunnen daarna een uurtje niets doen vanwege het feit dat het om 17:00 gewoon pikkedonker is en er hier geen electriciteit is. Zaklampen werk dus. Het is ook niet zo dat je van de straatverlichting wat hulp krijgt want die is er niet en die paar fakkels die er zijn, moet je zoeken.
Om 18:30 is er een welkomstcocktail niet te pruimen. Leuk initiatief je moet gewoon lekker een Imperialletje nemen. Wij eten met z’n allen. Da’s wel gezellig. We bespreken de excursies die wij gaan doen en gaan lekker slapen (zonder na te denken over de vleermuis die boven ons hoofd hangt en de schorpioenverhalen van onze buren).
1 november
Wij hebben elkaar af en toe goed vastgehouden. De geluiden die vanuit de jungle komen zijn soms best angstaanjagend. Maar goed wij hebben het weer overleefd en zijn vroeg gaan ontbijten want wij gaan een waterval tour doen. Vroeg? Wij zijn om 5 uur wakker, dan zien wij eindelijk weer licht) en gaan om 7:30 ontbijten. Weer met z’n allen, best gezellig. Om 8:30 vertrekken wij richting de rivier waar we zo ongeveer 60 keer doorheen gaan. Wij stoppen af en toe om de bagage die Martin heeft meegekregen leeg te drinken. Vervolgens gaan wij +/- 10:30 het oerwoud in. En dan bedoel ik OERWOUD met hoofdletters. Er is geen trail en wij zijn dus erg blij met de gids Carlos. Hij blijft om de 5 meter staan terwijl wij zoiets hebben van loop maar door want wij worden lekgeprikt. Wij ruiken namelijk tegen deze tijd 
ERG fris. Het is op dit moment oerwoud in en oerwoud uit en wij hebben er allemaal op een gegeven moment een beetje genoeg van. Naar boven vind ik persoonlijk niet zo’n probleem maar naar beneden op je doordrenkte gympen is glippen en glijden. Wij zijn dus ook allemaal blij dat wij na 1,5 uur oerwoud eindelijk bij de waterval komen die wij al abseilend af moeten. Na een uitleg van maar liefst 3 zinnen en een steile waterval voor de boeg laten wij ons niet kennen en worden als eersten in het harnas gehesen. Kan het nog strakker??? Martin gaat eerst en kijkt op een gegeven moment toch erg vragend naar boven. “Gaan wij dit echt af?” Dan mag ik. Op Martin z’n twijfelpunt kijk ik ook even naar beneden en zeg tegen mezelf dat ik dat beter niet
kan doen. Tenslotte komen wij allemaal goed beneden en als beloning mogen wij na 200 meter nog een waterval af. Deze ziet er veel enger en steiler uit maar ook hier komen wij als ware profs vanaf. Wij krijgen eindelijk iets te eten. Rijst met tonijn wat komkommer en tomaat en vreselijk hete chili saus. Het is erg lekker en geeft de nodige energie om de terugreis te aanvaarden. Het begint te regenen en niet zo’n beetje ook. Wij waren al drijfnat van de watervallen dus dit kunnen wij ook wel aan. Om 15:00 zijn wij terug en gaan lekker warm douchen en drinken een paar biertjes in de eetzaal. Wij gaan terug naar de kamer en ik ga lekker even op bed liggen. Martin kijkt me vol verbazing aan maar kruipt er ook maar even in. Wij worden om 19:00 door geklop op onze deur wakker gemaakt. Willen jullie nog eten? Wij moeten erg lachen maar komen uiteraard. Wij eten wat en gaan meteen weer naar bed want het is donker en ach ja dan kun je maar beter slapen.
2 november
Wij zijn wederom om 5:00 wakker en ontbijten om 6:45. Wij gaan paardrijden!! Zin in! Zit een leuk knolletje bij en na wat aandringen en wat angstaanjagende woorden van Carlos “paard kan niet tegen vreemden en bladibla” jaja, ik wil op die!
mag ik daar op. Mijn nieuwe vriend heet Amigo en dat wordt ie ook. Geweldig (heb je ‘m weer!)!!! De paarden lopen niet achter elkaar aan te sjokken en hebben hun eigen wil. Dus als wij weggaloperen blijven de mannen achter en wordt er luid “been through the dessert on a horse with no name” gezongen. Wij galopperen veel en alles gebeurt met een hand. Voel me helemaal in mijn element. Amigo en ik zijn amigos. Martin vindt dan uiteindelijk ook de tweede versnelling bij Camilla en krijgt de smaak te pakken, doopt zijn paard om naar Cameron (Parker doet het niet voor hem) en probeert Carlos nog om te kopen voor een langere rit. Helaas!!! Het zou geen probleem geweest zijn als wij niet om 11:00 opgehaald zouden worden. Gedoucht, biertje gedronken en de terugreis richting San José aanvaard. Duurde lang en helemaal omdat in San José iedereen naar een ander hotel gebracht moest worden.
Wij worden bij Grano de Oro afgezet, het eerste hotel van onze rondreis en het is perfect!!! Wij hebben honger dus dumpen de spullen en lopen naar de plaatselijke Mc = Soda voor een overheerlijke hamburguesa de luxe met papas fritas. Het lijkt alsof wij in jaren niet hebben gegeten. Zo lekker! Wij kopen wat rum en sturen even een berichtje naar huis. Na veel tevergeefse pogingen om te pinnen geven wij het op en gaan lekker naar ons herenhuis terug om lekker op het dakterras in de Yacuzzi te gaan zitten. Wij eten nog iets in het hotel restaurant en gaan lekker in ons kingsizebed met gordijntje slapen. Het leven is vreselijk. PURA VIDA (klinkt toch een stuk beter als 50 keer geweldig in dit verhaal).
3 november – San Ramón
Wij zijn wederom vroeg wakker en gaan meteen op stap om te pinnen. Wat een karwei. Toen wij de hoop bijna hadden opgegeven is het uiteindelijk gelukt in een pincafé (zo zou je het kunnen noemen) ipv in
ternet pinmogelijkheden en die drankjes moet je er maar bij fantaseren. Daarna ontbeten. Heerlijk, Pancakes!!! De auto eindelijk om 11:00 in ontvangst genomen (het duurde bijna een uur voordat je alle papieren ondertekend hebt en de auto van binnen en buiten hebt gecheckt) en off we go! Naar Heredia naar Café Britt. Wat een teleurstelling! 300 toeristen, 6 toeringbussen en Evi en Martin. Nee, sorry, wij hebben geen zin om met een bejaardengroep de plantage door te lopen. Wij krijgen een minitour van een Amerikaan en drinken een bak koffie. Daarna maken we dat wij wegkomen want er is geen koffie aan. Na vervolgens +/- 30 minuten in Heredia rondjes te hebben gereden gaan wij eindelijk in de goede richting: Grecia! Daar maken wij een foto van de metalen kerk (wij hebben alle bagage in de auto zitten dus willen niet te ver weg lopen) en rijden door naar Sarchí. Sarchí is geweldig! (heb je ‘m weer). Wij maken daar kennis met “bewaakte” (uhum) public parking. Wij kunnen de auto met bagage in ieder geval rustig achterlaten en wij maken kennis met onze eerste echte tropische regenstorm. Wow wat kwam er een water uit de lucht. Tijdens de regen hebben wij rondgewandeld in een toeristische ossenkarrenmall en hebben wij heerlijk gegeten bij het daarnaast gelegen restaurant. Als wij naar buiten lopen komt juist op dat moment de 65+ delegatie van Britt eraan. Wegwezen dus! Wij geven het mannetje dat trouw op onze auto heeft gepast 500 Colones en zetten koers naar Zarcero. Uiteindelijk blijkt dat niet de meest handige koers te zijn en mogen wij een paar Ticos volgen. Uhum…gaat dit wel goed? Gelukkig, na 20 min plankgas zien wij een bordje met ons hotel en laten wij de scheurende voorgangers voor gezien. De rit naar Villablanca duurt langer als verwacht en wij komen daar net voor donker met veel regen aan. Haha, het is een soort Centerparcs met Cabañas. We mogen naar het huisje met de auto en dan moet ie weer terug. Ik doe de deur van onze Cabaña open en moet echt lachen. Volgens mij zijn Hanzl en Grettl ons net voor geweest. Wat knus!!! Met eigen openhaard!!! Auto weggezet en meteen fireplace aangestoken. Geweldig (4e keer?). De regen is net opgehouden en wij zitten inmiddels aan Baco 3 en 4 bij de openhaard waar wij de vochtige gympen maar even hebben voorgezet. Echt lachen hoor.
4 november – La Fortuna
Cloud forest betekent CLOUD forest. Om 5 uur als in de rest van Costa Rica de zon begint te schijnen zit het hier potdicht van de wolken. Wegwezen dus! Wij zijn net iets over 6-en weg, op naar Arenal, Montaña de Fuego. Onderweg komen wij veel gezellige dorpjes tegen en spreken wij vreselijk vriendelijke mensen. Zo komen wij een vrijwillige tolpost tegen; iedereen die wil mag hier 100 colones voor wegverbetering inleggen. Weg is tot nu toe prima, maar wie zijn wij om dit te weigeren? Ook zien wij een man achter een os aanwandelen die na een vraag van ons zijn hele fortuin in zijn mond laat schitteren. Costa Rica blijft verbazen, het is vreselijk mooi.
Bij aankomst in Montaña de Fuego blijkt dat er veel te veel activiteiten zijn en dat wij een keus moeten maken. Helaas regent het al de hele ochtend dus gaan wij na het ontbijt eerst naar Fortuna om de excursie van morgen te regelen. Daarna bekijken wij Baldi en Tabacón hotsprings en besluiten uiteindelijk naar Catarata Fortuna te gaan. Op de weg daarheen stoppen wij even snel want wij zien de top van de Arenal even helemaal zonder wolken. Geweldig! Ik hoop dat wij hem vanavond zien. Bij de waterval heb je een leuke wandeling naar beneden waar je dan ook kunt zwemmen. ERG KOUD!!! Vervolgens weer naar boven. Puh, poeh, behoorlijke klim! Je komt boven net zo drijfnat aan als dat je net gezwommen hebt. Daarna zijn we doorgereden naar de Arenal omdat het droog was maar kwamen daar net een half uur voor sluitingstijd aan waardoor het ons werd afgeraden naar binnen te gaan. Wij zijn vervolgens via een mega adventure road, waarbij wij ons vaak afvroegen of dit wel goed was, naar de Butterfly garden gegaan. Aangezien wij de enige twee waren, kregen wij een privé tour en dat was wel leuk (wel duur $ 8 pp). Daarna richting Fortuna voor een mega steak die echt onwijs lekker was! Arenal was nog steeds helemaal bedekt en wij hebben hem die avond ook niet gezien.
5 november
Wij werden vanochtend opgehaald voor wat later bleek een behoorlijke geitenwollen sokken excursie. Op de heenweg stopten wij ongeveer na een half uur bij een gele brug. Naast die brug was een boom waar zo’n 300 leguanen “woonden”. Heel bijzonder gezicht. 
Daarna zijn wij in ± 2 uur naar Caño Negro gereden waar de verwachting was dat wij 100-en vogels en beesten zouden zien. Wij hebben precies geteld een paar tientallen iguanas gezien, een paar brulapen, kapucijnapen, een kaaiman en een paar soorten vogels. Alhoewel gezien? Meestal als er iets gespot werd, zaten er zoveel telelenzen in beeld dat het beest amper te zien was. Je zou dus kunnen zeggen dat wij ook tientallen mongolen met telelenzen hebben gezien. Vooral onze buurman had een rugzak met lenzen die helemaal gefrustreerd werd als de boot niet even stopte voor weer een witte reiger. Gelukkig zat er een stel uit Aruba op de boot die net als wij een beetje verveeld waren door het hoge geitenwollen sokken gehalte. Op de terugweg naar La Fortuna hebben wij gelukkig nog wel 4 toekans gezien. Jawohl!!! Dag weer goed. Uiteindelijke conclusie van de excursie: leuk maar niet leuk. In Fortuna regende het dus zijn wij de auto bij het hotel gaan halen en zijn wij even gaan internetten. Het plan was een wandeling naar de Arenal te maken maar in het hotel zeiden ze dat er echt niets te zien zou zijn met dit weer. Jammer! Daarna even bij een bar een biertje gedronken en teruggereden naar het hotel. Naast het hotel bij een broertje van het restaurant van gisteren gaan eten. Helaas niet zo lekker als gisteren. De hele avond ongeveer wakker gelegen om de Arenal te zien spuiten. Helaas, het weer zat niet mee!!! Heb hem wel ongelooflijk horen bulderen dat je het zelf onder je voeten voelde.
6 november
Het heeft de hele avond giga geregend en dat deed het vanochtend ook nog. Toch maar besloten de wandeling richting río Arenal te gaan doen. Als wij de Arenal niet kunnen zien dan maar de río. Het regende pijpestelen en de sendero was alles behalve een sendero. Heb meerdere malen op het punt gestaan om om te draaien maar bleef met de gedachte dat het daar beneden toch wel erg mooi moest zijn als je nu door zo’n ‘hel’ moest. Het resultaat was helaas een teleurstelling. Een mager watervalletje! Ik twijfel ook nog steeds of dat wel het eindpunt was maar meer pad was er niet! Dus omdraaien en weer omhoog. Helemaal bezweet van het klamme weer en de regen, met voor Martin een paar apen, keerden wij een beetje gedesillusioneerd terug naar onze cabaña. Wij zijn even heerlijk gaan zwemmen in de regen. Erg prettige beloning voor het afzien. Lekker even gedoucht en ontbeten en daarna koers gezet naar hopelijk beter weer.
De route naar Monteverde was lang maar zeker niet saai. Wij zijn om Lake Arenal gereden wat erg mooi was en vervolgens van Tilarán naar Monteverde. 47 km keien! Afzien voor bijrijder en in dit geval (waar was dat eigenlijk wel het geval) was ik dat gelukkig niet. Ook hier is beloning geweldig! Een giga grote kamer In the Trapp Family lodge met alle comfort. OK er is geen tv maar wie wil er nou naar Discovery Channel kijken als mijn hele kamer ‘ommuurd’ is met raam en ik dus gewoon in Discovery Monteverde Cloud Forest Channel ben. Het wordt alleen nu wel erg!! Wij hebben weer een geitenwollen soktour geboekt voor vanavond: de twilight tour. Met gids en Amerikaanse zien wij 3 sprinkhanen, 1 luiaard, 1 oppussum, 1 neef van de Quetzal, 1 tarantula nog een zeldzame vogel en een doorzichtige kikker. Dat alles voor $14 en twee uur kijkplezier. Dat vergeleken met Caño Negro waar wij iguana, iguana, iguana, zilverreiger tot de zesde macht, een kaaiman en 3 apen hebben gezien in 8 uur met 14 randdebielen, ik weet wel waarvoor ik kies. Daarbij komt nog dat Martin echt omgedoopt is tot geitensok als blijkt dat kosten wat kost hij ook een dier moet vinden en na bijna 4x gigantisch op zijn plaat te zijn gegaan hij aankomt met een …. Mot! Slaap lekker!
7 november
Het heeft gestormd de hele nacht en het was koud! Ja, koud! Wij stonden eerst verbaasd dat wij 2 dekens hadden, maar wij begrepen nu wel waarom. Wij zijn weer bijtijds opgestaan want wij gaan vandaag canopiën. Wij worden vroeg opgehaald door Selvatours en omdat wij als eersten in het busje zitten duurt het best lang voordat wij er daadwerkelijk zijn. Maar dit is….GEWELDIG!!! Na een korte uitleg ga je tussen de bomen en over afgronden via 15 kabels en een Tarzan swing door de jungle. Aan het eind kom je uit bij een kolibri-stekje. Het barst er van de kleine beestjes. Dan is het harnas uit en weer terug in de bus. Wat zijn ze allemaal vriendelijk! Ongelooflijk, alles mag en kan en als je sorry zegt is alles ok en prima. Terug in het hotel blijkt Pook flink aan de pooh te zijn. Wij wilden vanmiddag nog de waterval beklimmen maar de $6 mochten ze dit keer echt niet van ons incasseren, mede gezien het feit Pook niet helemaal lekker was. Wij zijn survival teruggereden en probeerden zo de stank van v/d twee lifters die wij op de heenweg hadden meegenomen te verdrijven. Pook aan de Pooh. Even naar Cloud Forest gelopen voor misschien wel weer een Camino no sé que. Wij hebben zware benen en denken: let it be, enjoy PURA VIDA. Zo zitten wij nu dus, even de foto’s te bekijken op de digicam, verhaaltjes te schrijven, naar de vogels te luisteren en pook z’n pooh te verdrijven met veel ron coca’s. Life’s a bitch in lovely Costa Rica. Na de borrels zijn wij lekker gaan eten bij de Italiaan en daarna heerlijk gaan slapen. Op onze weg naar het restaurant hebben wij trouwens 4 raccoonachtigen gezien!
8 november – Canas Dulces
Lekker bijtijds opgestaan, lekker ontbeten en koers gezet naar Rincón de la Vieja. Onderweg zijn wij nog gestopt bij Río Corocobici waar we even iets gedronken hebben en nog getwijfeld hebben over een raft tour. Toch maar niet. We waren bang dat we weer niets zouden zien. De rest van de rit ging voornamelijk over de Panamericana (snelweg). Vreselijk saai!!! Helaas kon het niet anders. Het werd pas weer leuk toen wij de afslag van de Buena Vista Lodge namen. Bij een, naar onze mening zeer wankele brug, werden we weer even toerist toen wij wilden checken of je daar wel met je auto overheen kon rijden en er vervolgens een jeep met zo’n twintig Ticos vanaf de andere kant eroverheen raasden. Nee!!! Wij voelden ons niet belachelijk maar konden er wel vreselijk om lachen. Door deze stop zagen we wel dat er vreselijk veel vlinders bij het water onder de brug waren en zijn wij even gestopt.
Verder hebben wij onderweg een cattledrive, vele vlinders, een anteater annex raccoon (wij zijn nog steeds stadsmensen) en volgens ons hele zeldzame vogels gezien. Zoals ik al zei, wij zijn nog steeds stadsmensen! Eenmaal aangekomen bij de Buena Vista Lodge wilden wij eigenlijk meteen weer omkeren, de deceptie was GROOT! Grote touringbussen en hordes mensen in ONS adventure center. Wij kregen een kamer toebedeeld waar wij meteen onze twijfels over hadden. Toch eerst maar even eten (kan alleen daar, je zit in the middle of nowhere) en daarna naar de Spa met thermale wateren. Mijn dag kon niet meer stuk toen wij op de weg erheen 2 toekans zagen op nog geen 3 meter afstand. Wat indrukwekkend! Wat een kleuren! Toen wij daarna nog een paar vogels spotten was de conclusie compleet: we’re turning into birdnerds!!! Bij de thermale wateren aangekomen moesten wij eerst in de stoomcabine. Daarna hebben wij ons ingesmeerd met lekkere warme vulkanische modder die ook nog eens heilzaam hoort te zijn. Het zal wel, maar toch maar even alles insmeren voor de zekerheid! Na opgedroogd te zijn als een gesteente kon de handel er weer af en mochten wij de baden in die van lauw tot zeer warm opliepen. Wij hebben genoten! Op de terugweg had Pook het zwaar! Pooh is nog niet helemaal over. Nadat de wc in onze hut goed was ingewijd hebben wij geklaagd over de kamer. Below our standards! Wie luxe boekt, wil luxe krijgen! Er stond een Cabaña op de voucher en die hebben wij zeker niet gekregen! Alle Cabañas zitten vol. Na wat gezeur zitten wij nu in een nieuwbouw bungalow zonder warm water maar dat is niet erg en in ieder geval beter dan dat humpty dumpty ding waar wij net zaten. Daarna biertje gedronken, buffetje meegegeten en nu liggen wij lekker op bed. Hasta Mañana!
9 november
Wij zitten in een Adventure center parks dus moet er iets ondernomen worden. Gezien het ontbijt slechts tussen 6:30 en 7:30 wordt geserveerd (dat serveren moet je niet te letterlijk nemen) moeten wij er vroeg bij zijn. Wij hebben gepland om de drie watervallen tour te gaan doen. Volgens de receptie duurt die zo’n 4,5 uur en zijn wij dus wel even zoet denken wij. Gids met twee tanden moet mee want anders bestaat het risico dat je verdwaalt. Dat willen wij natuurlijk niet en die drie wate
rvallen willen wij zien. Na 45 minuten te hebben gelopen blijkt eigenlijk dat je gewoon de pferdeäpfel moet volgen dus aan verdwalen geen risico. Onze gids heeft ook een verdacht zakje bij zich, wat zou er in zitten? Een mes? Een schaar, een gun? Who knows! Martin probeert mij gerust te stellen door te zeggen dat de meest griezelige vaak de aardigste zijn maar ondertussen vertrouwd hij het zelf volgens mij ook niet. Wij lopen toch door. Bij waterval 1 kunnen wij een foto maken. Het regent dus bedanken wij vriendelijk en lopen wij verder nadat onze gids weet ik veel wat gedaan heeft achter een boom. Lekker dan! Ook zit hij onderweg te rochelen en te boeren. Lekker fris. Bij waterval II gaan wij een natuurlijke slide af. Ik twijfel om mij in mijn bikini te begeven maar wil dit toch zeker niet missen. Meneer staat in luttele sec. Naast mij in zijn onderbroek. Uhum. Wij gaan de glijbaan af. Arrrggghhh, Frííííooooo!!! Drie keer naar lucht happen voordat er weer zuurstof bij de longen komt! Dit gaan wij dus niet nog een keer doen. Die signalen konden mijn hersenen nog net vertalen na de kouscheuten die erdoor boorden. Nu blijkt ook wat er in het mysterieuze zakje zit: 2 handdoeken voor ons. Wij voelen ons lullig! Wij gaan verder naar Catarata III. Wij lopen over een niet te vertrouwen loopbrug maar zien wel een geweldige badkuip aan water per seconde naar beneden denderen. Mooi! Nu nog anderhalf uur naar huis. Het was mooi. Op de weg terug zien wij nog een paar van die raccoons (ondertussen weten wij dat het coaties zijn). Ze zitten hier echt overal. Bij terugkomst gaan wij even lekker chillen op sunsetpoint met een lekker Imperialletje. Daar is niemand! Heerlijk! Wij keren even terug voor een lunch niet te vreten en besluiten dan toch nog een keer te gaan canopiën. Wat moet je anders de hele middag? Wij gaan te paard naar het beginpunt. Soms denk ik dat Martin over te halen was omdat wij te paard gingen. Hij komt moeilijk op gang maar zodra hij een twigzweep krijgt, zien wij in de verte alleen nog maar knolhintern. De eerste canopy is 800 meter. GAAF!!! Het systeem is hier een beetje hetzelfde als in Monteverde alleen het remmen gaat lang niet zo goed en het is het net allemaal niet. Je dwarrelt hier wel vreselijk ver over de bomen wat wel weer heel gaaf is. Ik heb vaak het gevoel dat ik in de wolken zweef. Wordt een keer als Superwoman voor de gids gesjord en mag zonder handen mijn overtocht doen. Ieks! Uiteindelijk de 9 zeilen doorkruist en flinke afgronden gezien. Terug te paard en nu heerlijk met een Baco uitrusten op sunset avenue. Daarna gaan wij met veel tegenzin eten maar gelukkig valt het wel mee. Of was het de Sauvignon blanc van Concha y Toro die alles wat dragelijker maakte. Wij zijn daarna ook meteen gaan slapen want wij willen morgen bijtijds weg uit dit Adventure Center parcs.
10 november – Tamarindo
Vandaag van Rincón de la Vieja, Cañas Dulces naar Tamarindo. Dat ging uiteraard niet zonder de chagrijnige begroeting van het ontbijt meisje. Volgens mij zit haar gezicht zo vastgebakken in deze stand dat al zou ze willen lachen dan lukt het nog niet. Kon het niet laten om toch nog even een wandeling naar Toekanspot voor te stellen. Dit kon alleen als wij ook even naar Martin z’n crocodrillo gingen kijken. Croc noch toekans waren op dit vroege tijdstip aanwezig. Boehoe! Maken dat wij wegkomen dus. Bleeh, wat is dat? 224$ voor die prakjes en tochtjes? Goed dan maar nu helemaal wegwezen!
Wij gaan op weg naar zonnigere oorden, letterlijk en figuurlijk! Wij zijn bijna drie uur onderweg terwijl het maar 95 km zijn. Wij proberen onderweg nog te stoppen voor een paar souvenirs maar komen voornamelijk gaten in de weg tegen die het onmogelijk maken een beetje door te rijden. Wij komen aan in Tamarindo, surfers hangout, op en top! Het is 34 graden en erg vochtig. We’re catchin’ the waves, dude, totally rad! Wij komen aan bij ons paradijs voor de komende twee nachten. Worden verwend met een heerlijk welkomstcocktail en moeten ons dan zien te vermaken. Hier? No problem, dude! Wij rijden even into town om een excursie naar de reuzeschildpadden te boeken. Die komen van November t/m maart aan strand om huevos te leggen. Excuse me? Hoe laat gaat dit gebeuren? 23:40?? Toch maar doen. We proberen nog wat geld te halen bij de lokale bank maar zijn pas aan de beurt als wij Tamarindo zo ongeveer weer gaan verlaten. Wij gaan eten bij een surfers hangout waar alles totally awesome of cool is. Als wij terugrijden naar ons paradijs begint het tropische weer. REGEN! En niet 
zo’n beetje ook. Nothing else to do then chill and stop living life the fast way met onze nieuw aangeschafte fles rum, onze cashews & ons idyllisch terras. Als het eindelijk na 6 potjes Yahtzee en een halve fles rum en een zatte Eef een beetje begint op te klaren gaan wij even bij het strand kijken. Martin probeert een duik te nemen maar al snel blijkt dat hij ook maar een klein jongetje is vergeleken met de giga onderstroming want hij wordt 4x omgeduwd en verliest daarbij steeds weer zijn zwembroek. Wij zoeken stille wateren op in de vorm van onze eigen badzwemkuip. Wij proberen zo laat mogelijk te eten zodat het late excursie-uur niet zal tegenvallen. Dat tegenvallen doet eigenlijk alleen het eten. Wij komen ±23:45 bij het strand aan en maken een heel klein overtochtje naar de broedoever. Er zijn al 6 schildpadden gespot. Wij zijn stomverbaasd als wij de eerste voorbij zien kruipen. Zag je dat? Het geheel is erg commercieel uitgebuit. Wij lopen in een groep van 14 man en wij zijn niet de enige groep. Wij zien nog minstens vier andere groepen. Een van de schildpadden is bezig een nest te maken. Het komt neer op het overhoop halen van ongeveer 10m2 waarna ze rustig gaat scheppen met haar achtervliezen. Indrukwekkend. Alles gaat met beleid. Dit schouwspel mogen wij om de beurt aanschouwen. Als ze eindelijk eieren begint te leggen dan is de andere groep. Wij krijgen net nog de laatste drie eieren te zien maar door de overbevolking zie ik helaas niet hoe dat ging. Er zijn maar ± 30 eieren gelegd. Schrale oogst, ook gezien het feit niet alle eieren daadwerkelijk een dooier bevatten. Biologen nemen ze mee. Hebben ze meer overlevingskans. Daarna begint ze met hetzelfde beleid, schepje voor schepje de ‘eieren’ te bedekken. Dit doet ze om de 6 tot 9 dagen gedurende het seizoen om de drie jaar. Na dit spektakel worden wij ook meteen het eiland weer afgeschopt. Wij zijn om 2:30 thuis.
11 november
Wij twijfelen: zullen wij nog een keer een vulkaan bezoeken of gaan we, waar we hier eigenlijk voor gekomen zijn, lanterfanten en zwemmen. De keus is moeilijk maar we worden uiteindelijk verleid door de zon en blijven bij het zwembad. Als blijkt dat wij ook hier ons eigen dierentuintje hebben wordt de keus bevestigd. Eekhoorntjes knagen namelijk alle noten van de boom. Erg gezellig. Om een uur of twee begint het te betrekken en besluiten wij toch maar even into town te gaan. Daar gaan wij lekker onder het genot van een stuk foccacia en een Imperial verder met Yatzeëen. Wij kijken hier naar de zonsondergang en gaan met veel te veel opgelopen muggenbulten weg. Wij worden overgehaald een ritje langs het strand te paard te maken. Achteraf vanwege de korte broek niet het slimste idee. Martin z’n hand ligt open en ik ben bont en blauw en heb mijn benen opengehaald aan de stijgbeugelriemen. Ze staan in de fik. Maar goed, het was leuk maar dat doen we nooit meer. Amigo en Camilla leiden nog steeds op de voorkeurslijst. Wij gaan eten bij een supermooi hotel in Tamarindo (El Diria). Het eten is perfect en wij worden lekker verwend!
12 november – San José
Het einde van de vakantie begint in zicht te komen. Na een heerlijk ontbijt lopen wij even naar het strand waar het nu laag tij is. Wij willen nog helemaal niet terug! Op het bospaadje waar je doorheen moet horen wij opeens gigantisch geblaf. Blijkt daar gewoon een hele brulapen kolonie te zitten. GAAF!!! Wat leuk! Wij blijven even kijken en lopen verder naar het strand. Ik word hier opgegeten door de muggen dus laat het voor gezien en neem liever een duik in het zwembad. Lekker hoor. We leave paradise om 10:30.
De weg naar San José moet ± 5 uur duren. Wij willen niet linea recta terug dus stippelen wij een vrij uit route uit. Vrij uit is behoorlijk vrij uit en wij belanden weer op een hobbel de bobbel weg. Kost veel tijd. Helemaal als blijkt dat een koe helemaal hoteldebotel is geworden op Martin. Staart blijft maar zwiepen en ze blijft maar loeien als Martin haar aandacht geeft. Ook moeten wij van een man die voor ons rijdt even kijken naar een vogel die hij weer los wil laten. Allemaal leuk maar de tijd begint te dringen. Wij besluiten dus ook op een gegeven moment (daar waar het kan) onze weg verder over de grote weg te volgen want het schiet echt niet op. Wij eten onderweg nog wat en vervolgen onze weg over de Panamericana naar San José. Nu ook weer zijn we blij dat wij de snelweg zoveel mogelijk hebben ontweken. Bleeh. Wij kunnen af en toe niet harder dan 20 km/u vanwege het vrachtverkeer verder is het one lane over slecht asfalt, berg op en berg af. Wij komen uiteindelijk rond 17:30 terug bij Grano de Oro en zijn stuk. Wij maken de rest van de fles rum van kant, eten in het hotelrestaurant, lekker, en nemen nog even een ontspannings yacuzzi. Ik val als een blok in slaap.
13 november
Ik heb gisteren geregeld dat wij de auto pas om 12:00 terug hoeven terug te geven zodat wij vanochtend nog naar de Poas vulkaan konden gaan. Rit duurde ± 1,5 uur en wij waren voor het openen bij de hekken in het park. Toen wij de auto net geparkeerd hadden rent opeens een vreemde vogel (zou hij vanuit Caño Negro gekomen zijn) met een noodgang naar de krater. Het spul is nog niet uitgestorven. Toen wij bij de krater kwamen was hij helemaal bedekt met wolken. Wij weer. Die vulkanen doen het helemaal niet in CR!!! Wij hadden niet zo veel tijd doordat wij de auto natuurlijk voor een bepaalde tijd moesten inleveren en zijn dus eerst maar naar Laguna Botos gelopen. Daar kon je nog minder zien maar uiteindelijk is het gelukt. Terug naar de krater. Iedereen hield het voor gezien toen wij net aankwamen. Ze namen de wolken mee! We hebben de krater zeker 10min in vol ornaat gezien. Prachtig. Toch nog een vulkaan die niet stuk is in dit land. Daarna teruggereden, nog mogen genieten van de panquecas in het hotel en om 12:00 de auto ingeleverd. Daarna San José ingeweest in de stromende regen om wat souvenir shops te bekijken en van onze laatste centen in het hotel nog heerlijk geluncht. Daarna zijn wij door de taxi opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden nadat bleek dat ze onze koffers al naar het vliegveld hadden gestuurd. Lekker handig allemaal. Gelukkig haalde dezelfde taxi ons op als die onze bagage had. Op het vliegveld 6000 formulieren invullen om eruit te mogen (DAN GA IK TOCH NIET!!!) en opnieuw geld pinnen omdat je de douane niet met mastercard kon betalen. Maar goed, dat heeft niets afgedaan van onze heerlijk vakantie! Het was echt genieten.
Costa Rica is echt Pura Vida!!!