Colombia heeft zo lang hoog op mijn verlanglijstje gestaan van landen waar ik graag heen zou willen gaan dat, met de enigszins verbeterde situatie, ik echt niet langer meer wilde wachten. En nu ben ik alleen maar blij dat ik dit ongelooflijke mooie land heb mogen bezoeken. De onbeschrijfelijke schoonheid van Caño Cristales, de ongelooflijke nietigheid die je voelt naast een wax palm in Valle de Cocora, de 6 uur durende busrit van Pereira naar Medellín die geen moment verveelt, de trotse Paisas die de geschiedenis zo graag tot het verleden willen laten behoren, de schitterende Caribische kust met de prachtige koloniale stad Cartagena waarvan ik trots mag zeggen dat ik daar geboren ben, Parque Tayrona, wow, wat een paradijsje en last but not least Bogota, de stad waarvan ik stiekem ben gaan houden. Colombia….the only risk is indeed wanting to stay! Espero que regresemos!
Route
Agenda
| Datum | Van | Naar | Reistijd | Hotel | Opmerkingen |
| 31 Aug 2012 | Amsterdam | Bogotá | 26 uur | Abadia Colonial | Amsterdam – Atlanta – Bogota |
| 1 Sept | Bogotá | Abadia Colonial | Stadstour | ||
| 2 Sept | Bogotá | 2 uur | Abadia Colonial | Excursie Zipaquirá | |
| 3 Sept | Bogotá | La Macarena | 8 uur | Hotel Muñoz | Auto, vliegen en boot |
| 4 Sept | La Macarena | Hotel Muñoz | Caño Cristales, linker arm | ||
| 5 Sept | La Macarena | Hotel Muñoz | Caño Cristales, rechter arm | ||
| 6 Sept | La Macarena | Bogotá | 6 uur | Abadia Colonial | |
| 7 Sept | Bogotá | Quindio | 5 uur | Finca El Palmar | 9:00 vlucht naar Armenia |
| 8 Sept | Quindio | Salento | 5 uur | Ciudad de Segorbe | Via Recuca |
| 9 Sept | Salento | Ciudad de Segorbe | Excursie Valle de Cocora | ||
| 10 Sept | Salento | Medellín | 8 uur | Hotel Park 10 | Eerst bus naar Pereira |
| 11 Sept | Medellín | Santa Fé de Antioquia | 2 uur | Caserón Plaza | via bus |
| 12 Sept | Santa Fé de Antioquia | Medellín | 3,5 uur | Hotel Park 10 | met bus |
| 13 Sept | Medellín | Cartagena de Indias | 5 uur | Tres Banderas | vlucht om 12:30 |
| 14 Sept | Cartagena de Indias | Tres Banderas | JARIG!! | ||
| 15 Sept | Cartagena de Indias | Tres Banderas | Excursie Islas de Rosario | ||
| 16 Sept | Cartagena de Indias | Santa Marta | 4 uur | Santa Marta Real | Via Marsol |
| 17 Sept | Santa Marta | Taironaka | 2,5 uur | Taironaka | |
| 18 Sept | Taironaka | Tayrona | 1 uur | Eco habs | Banden excursie |
| 19 Sept | Tayrona | Eco habs | Wandeling naar Cabo San Juan | ||
| 20 Sept | Tayrona | Santa Marta | 2 uur | Santa Marta Real | Eten met Sander |
| 21 Sept | Santa Marta | Bogotá | 5 uur | Abadia Colonial | Vlucht 15:25 |
| 22 Sept | Bogotá | New York | 8 uur | Aankomt 23 Sept |
31 Augustus 2012 – Bogotá
Daar gaan we dan. Op naar onze volgende bestemming: mijn geboorteland. Spannend! Onze vlucht naar Atlanta vertrekt om 10 uur en omdat wij met Delta vliegen moeten we er weer drie uur van te voren zijn. Eigenlijk nooit een probleem als je lekker op vakantie gaat. Vlucht zit weer stampend vol en wij zitten helemaal achterin gepropt als een sardientje. Scheelt dat ik hartstikke moe ben en gelukkig een groot gedeelte van de vlucht mijn ogen dicht heb. Customs in Atlanta gaat zoals gewoonlijk niet echt vlot maar tegen de verwachting in hoeven wij onze bagage niet op te halen en kunnen we meteen aansluiten voor de volgende customs. Wij hebben even de tijd en aangezien Martin nog steeds een priority pas heeft kunnen wij even de lounge in waar wij eigenlijk hopen een dikke baco te scoren maar dat werkt hier anders. Nou ja, wij drinken wat en knabbelen wat op de worteltjes en dan is het weer tijd om de tram te pakken naar de andere gate. Helaas zien wij hier pas dat onze vlucht naar Bogota vertraagd is. Een uur later als verwacht vertrekken wij naar Colombia. Wederom zit de vlucht tjokvol maar door de nu al opkomende jetlag presteren wij het allebei een groot gedeelte van de 5 uur durende vlucht 
een oog dicht te doen. En dan touchdown: Bienvenido a Colombia!
In tegenstelling tot de VS gaat customs in Bogota als een ge-oliede machine met als consequentie dat wij veel te lang staan te wachten op onze bagage. Als wij die hebben dan zien wij helaas onze ride niet staan maar als die zich na 20 minuten ook aandient kunnen wij op weg naar ons onderkomen voor de komende 3 nachten in La Candelaria. Tegen de tijd dat wij in het hotel aankomen zijn wij 26 uur onderweg en redelijk stuk maar drinken toch even in de frisse buitenlucht onze eerste ron coca om de vakantie in te luiden.
1 september
Wat hebben wij het koud gehad de hele avond! Dat kwam inderdaad mede door de moeheid maar ook door het feit dat Bogota op 2600m hoogte ligt en het dus een stuk kouder is.
Wij zijn redelijk op tijd wakker, door het tijdsverschil, en gaan maar meteen voor ons eerste ontbijtje waar wij meteen geïntroduceerd worden aan de arepa. Een maiskoek die je door de ergste hongerwinter heen zou helpen. Niet helemaal ons ding maar ach. Naast ons zit een wat ouder stel uit Nieuw Zeeland die met vrachtschip naar Panama zijn gereisd. Boeiend verhaal. Om 9 uur komt onze gids, Hernan, voor een stadstour. Omdat in Bogota het weer binnen 5 minuten kan omslaan en het nu redelijk weer is, gaan we als eerste naar de Cerro de
Monserate; een berg waarvandaan je een uitzicht hebt over een groot deel van Bogota. Er zijn verschillende manieren om de berg op te komen maar wij nemen de cablecar die er al sinds 1928 ligt. Martin ontdekt meteen dat als de kabels het zouden begeven er geen stoppen meer aan de tram is dus de rit naar boven is voor mij vooral relaxed, not. Eenmaal boven merken wij dat wij een stuk hoger zitten (3200m). Het is hier vreselijk koud en er blaast een behoorlijke wind. Wij proberen ons niet aan te stellen maar brr het is koud. Het uitzicht over de stad is wel erg bijzonder. Wat een enorme stad is dit. Als wij na het uitzicht bij een boom naar de aparte bloemen staan te kijken zegt de gids dat die boom bekend staat als la Borrachera. De vruchten die aan de boom groeien worden als stimulerende middelen gebruikt maar de geur die ervan afkomt blijkt zo sterk te zijn dat je gaat hallucineren als je er een tijdje onder zit. Nee, wij hebben geen zin in een experiment. Wij lopen even rond en bij de souvenirwinkeltjes drinken wij een cocathee. Niet alleen om de strijd aan te gaan tegen de hoogte maar voor mij vooral tegen de kou. Als wij het hier gezien hebben, pakken wij de tram weer terug naar de stad en lopen wij naar het Goudmuseum dat wij ook bezoeken. Bij een bezoek aan Bogotá is dit toch wel een must. Indrukwekkend wat ze allemaal gevonden hebben en hoe compleet hun collectie is. Onder de indruk zijn wij ook van de enorme kluisdeuren waarmee ze de pronkstukken beschermen. Wow, wat een kanjers. Daarna eten wij ons eerste Ajiaco (typisch gerecht voor Bogotá dat bestaat uit kippen/aardappelsoep met een stuk mais, avocado en 
kappertjes). Lekker maar vooral veel en zeer maagvullend. Wel weer goed tegen de kou die na de Cerro redelijk op onze botten zit. Daarna gaan wij nog naar Plaza Bolivar, ik denk het meest levendige plein van Bogotá, en het Botero museum. Botero heeft zijn schilderijen aan het museum geschonken met de voorbode dat daarmee de entree gratis zou zijn. Leuk om even doorheen te lopen. Het museum zit in dezelfde straat als ons hotel waar wij dan om 3 uur weer terug zijn. Wij willen even naar een supermarkt want we weten niet of wij daar morgen tijd voor hebben en wij willen nog even wat dingetjes kopen voor de dagen erna. Daarnaast is het altijd leuk om even te kijken wat er allemaal te koop is. Na de supermarkt gaan wij lekker op onze patio zitten waar twee Zwitsers zitten die ook gisteren zijn aangekomen. Wij wisselen wat info uit en als het dan echt te koud wordt verplaatsen wij ons naar het restaurant waar de kachel lekker aan staat. Dit restaurant moet onwijs goed zijn en omdat het al later is en het je wordt afgeraden om na 9:00 over straat te lopen, is de keus vrij simpel. Eten is inderdaad
heerlijk!
2 september
Vanochtend worden wij om 9 uur opgehaald om naar Zipaquirá te gaan. Dit is een plaatsje op ruim 1 uur rijden van Bogota (Bogota uitrijden duurt al ongeveer 45 min., de stad is zo groot) waar een enorm grote ondergrondse zoutkerk is. Als wij in Zipaquirá aankomen zien wij allemaal typische restaurants waar a la Llanero stukken vlees op een spies rond brandend houtskool gezet worden. Dat wil ik na de kerk wel even van dichtbij bekijken.
Bij de kerk begint eigenlijk net op het moment dat wij aankomen een tour waar wij meteen bij kunnen aansluiten. Wij wisten dat de kerk groot zou zijn maar dit overtreft echt alle verwachtingen. Weet niet of ik het mooi vind maar indrukwekkend is het zeker. Na de tour, lichtshow en film zijn we wel weer rijp om wat daglicht te zien en gaan wij terug naar de uitgang waarna wij nog even door Zipaquirá rijden. Eigenlijk had ik er wel even doorheen willen lopen. Komt erg gemoedelijk over maar wij krijgen van de chauffeuse het idee dat 
het niet echt met haar plan overeenkomt. Ik weet ook eigenlijk niet wat bij deze tour inbegrepen is dus laten wij het er maar bij. Ze rijdt op de terugweg nog wel door een dorpje dat zo ongeveer leeft van de wolindustrie en waar net de trein gestopt is met een mega locomotief. Wel even leuk. Terug in Bogota rijden wij nog door het parque nacional de Bogota, gaan wij even pinnen en gaan wij weer lekker op “ons” patio’tje zitten waar de Zwitsers ook net weer zijn geïnstalleerd. Zij wisten gisteren niet wat ze vandaag moesten doen en toen ik hun over Zipaquirá had verteld zijn ze daar vandaag ook naar toe gegaan. Ze waren helemaal blij dat ik hun dat had voorgesteld en of ik het erg zou vinden om telefonisch de reservering te doen voor hun volgende hotel. Geen probleem en er was plaats. Daarna nog een tijdje zitten babbelen en omdat het toen wederom redelijk laat was en het eten gisteren echt top was maar weer besloten om in het hotel te blijven eten. Daarna nog even de tas gepakt voor het avontuur dat morgen begint.
3 september – Caño Cristales
Vandaag beginnen we aan een waar avontuur. We gaan naar de rivier met vijf kleuren alias the river that escaped from heaven dat diep in de Sierra de la Macarena ligt: Caño Cristales. Wij worden om half zeven opgehaald bij het hotel waar we ook onze reisgenoot zullen ontmoeten. Ruim voor tijd staat de chauffeur al voor onze deur en Ayse staat ook om de afgesproken tijd bij ons hotel. Op naar Villavicencio. Deze rit zou ongeveer 3 uur moeten duren maar als wij Bogota uit zijn en even een koffie break hebben, laat de chauffeur ons weten dat hij net geïnformeerd is dat de vele regen voor landslides in de bergen heeft gezorgd en dat stukken weg zijn afgesloten waardoor het nog wel eens veel langer zou kunnen gaan duren. In plaats van om 8:30 in Villavicencio aan te komen, komen wij om 12 uur aan. Onderweg hebben wij de landslides gezien. Ze waren moeilijk niet te zien, er lagen behoorlijke rotsblokken op de weg. Eenmaal op het vliegveld, wat veel groter was als wij allemaal verwacht hadden, werden wij naar een hokje geloodst waar wij onze tassen op een weegschaal moesten zetten en daarna zelf gewogen werden. Er werden behoorlijk wat bureaucratische formulieren ingevuld en daarna moesten wij mee naar de tassen controle. Tenminste met de tassen die wij niet “ingecheckt” hadden. Hele tas werd van binnen en buiten gecontroleerd. Alles werd eruit gehaald. Ik was vergeten dat ik het EHBO kitje in mijn draagtas had en dus werd de schaar en de veiligheidsspelden eruit gehaald. Toen ik vroeg of ik die terug mocht hebben zeiden ze later. Wij lopen het vliegveld op naar onze Cesna. Toen ik het kleine vliegtuigje zag werd ik toch een beetje zenuwachtig. De stoel achter de piloot moest nog eerst verbouwd worden anders konden wij daar helemaal niet zitten. Schroeven eruit, bank los en schroefjes er weer in. Slik. Net voordat ik het vliegtuig in wilde kwamen ze met mijn schaar en de veiligheidsspelden, die ze allemaal aan elkaar vast hadden gemaakt (??), aanlopen. Eenmaal in het vliegtuig lag de niet gecontroleerde bagage gewoon achter ons. Geen echte logica maar gelukkig hield het op met regenen toen wij richting startbaan koersten. Een schitterende vlucht van ruim een uur over dicht bebost oerwoud en Caño Canoa bracht ons naar La Macarena, onze uitvalbasis om de rivier te ontdekken. De bagage mochten wij zelf uit het vliegtuig meenemen en hoefden er nog niet eens ons bewijsje voor te laten zien die wij hadden gekregen bij het inchecken. Op het vliegveldje was net een Dakota aangekomen. Kennelijk het vliegtuig waar wij in eerste instantie mee zouden gaan. Eigenlijk nu wel blij dat dat niet zo was want nu zien wij dat ze de vracht, wc potten, op paard en wagen aan het uitladen zijn. Mooi gezicht! Op het vliegveld in La Macarena werden w
e opgewacht door onze gids voor de komende 3 dagen Juan Ricardo. Op het eerste gezicht een sympathieke vent. Na nog drie keer al je gegevens ingevuld te hebben en je paspoort getoond te hebben, lopen wij door La Macarena naar ons hotel, Hotel Munoz. Ik vind La Macarena nu al een geweldige plek. Geen auto’s, modderige wegen, paarden die overal loslopen, honden die meteen je beste vrienden zijn en de relaxte sfeer. Enige out of the ordinary zijn de hoeveelheid militairen die er patrouilleren. We zijn nog niet goed en wel in het hotel en JR wil alweer weg. Hij wil meteen op pad naar Caño Cristales. Ik vind het geweldig. Immers de reden dat wij hier zijn. Toch willen wij echt eerst even iets anders aantrekken. Wij lopen nog steeds in kleren tegen de regenachtige kou van Bogotá terwijl het hier toch wel ruim in de 30 graden is. Daar wil hij dan nog net op wachten. Omdat de reisdag er toch behoorlijk ingehakt heeft, raadt de vrouw des huizes ons aan vandaag niet naar de Caño te gaan maar naar Cristalitos, een kleinere versie van de Caño. Wij vinden het alle drie een goed idee. Wij lopen naar de boot die ons naar ons beginpunt zal brengen waarna we even moeten wachten want de gids is een deel van de formulieren vergeten die getoond moeten worden bij de vele controleposten. Als we dan eindelijk op weg zijn, is het meteen al genieten van de omgeving. Onderweg zien wij veel schildpadden en vogels. Na zo’n 20 min. met de boot komen wij aan bij ons beginpunt. Onze eerste uitdaging komt meteen daarna, 20 minuten bergopwaarts in de lekker warmte war wij nog niet aan gewend zijn. Wat een uitzicht! Schitterend. Na nog zo’n 35 minuten lopen komen wij aan bij Cristalitos. Wat een mooie omgeving. Hier relaxen wij, eten wij onze lunch en zwemmen wij in het verkoelende water. 
Daarna lopen wij via dezelfde route terug naar de boot. Lekker genieten op de boot en als wij dan in het dorp aankomen nemen wij de dag van morgen even door. Ook wordt ons gevraagd wat we vanavond willen eten. Waarom we dit gevraagd worden begrijpen wij niet en zeggen dan ook dat wij dat nog niet weten. Het wordt ons pas later duidelijk, nadat wij een biertje bij de bakker hebben gedronken, dat het restaurant waar wij zaten bij het hotel hoort en dat het eten daar inclusief is en ze van te voren willen weten wat we willen eten zodat ze dat kunnen voorbereiden. Ok. Nu snappen wij het. Geven door wat we willen eten, wat voor ons redelijk eenvoudig was omdat er eigenlijk geen keus is (kip, kip kip of kip)maar voor onze vegetarische reisgenote een stuk moeilijker is. Ik denk dat wij nu voor een pannekoek hebben gezorgd. Laten wij zeggen dat het erop leek. Om negen uur, nadat wij weer met zaklamp terug genavigeerd zijn naar het hotel, liggen wij al in bed; wij zijn kapot. Om een uur of 10 horen wij Ayse die vraagt of wij nog wakker zijn want er zit een enorm eng beest in haar kamer. Martin gaat kijken en probeert het inderdaad enge beest te vangen. Ik ren snel naar onze kamer terug zodat het beest niet op de vlucht onze kamer in rent. Door de commotie komt de man des huizes met zijn grote hakmes naar boven. Pakt het enge beest op en gooit het het balkon over. Jaiks. It was a butterfly. Ja, ja.
4 september
Ik ben iets eerder dan de rest beneden en kan dus nog even overleggen met de vrouw des huizes wat voor beest het nou eigenlijk was. Zij verteld mij dat het een Chincharra was, harmless. Nou een ding is zeker dat beest doet z’n naam eer aan. Klonk als chincharra toen hij het balkon overgegooid werd maar harmless? Leek wel een Chernobyl wesp zo groot. Als de rest beneden komt is JR er ook en lopen wij naar het restaurant om te ontbijten. Beetje ongemakkelijke van dit restaurant is dat er geen wc is die je kunt doorspoelen. Toch wel lekker na het ontbijt als je weet dat je daarna nog de hele dag onderweg bent, maar goed. Wij hebben 2 medepassagiers op de boot die de enige bewoners van de Caño blijken te zijn. Zij hebben een boerderij waar toeristen konden blijven slapen maar de gemeente heeft besloten dat te verbieden vanwege de milieuaanslag die dat heeft op het gebied. Na het kanotochtje van +/- 15 minuten rijden wij in omgebouwde 4×4 nog eens 20 minuten over een bijna onbegaanbaar pad. Ik vind het helemaal geweldig. Bij een “bushalte” worden wij gedropt en beginnen wij te lopen. Na +/- 20 minuten komen wij langs de finca van Don David, onze medepassagier, en dan bijna letterlijk om de hoek zie je de toegang tot Caño Cristales. Schitterend! Wow, wat is dit mooi! Het is niet altijd even makkelijk lopen over de gladde stenen maar de omgeving is gewoonweg schitterend. Na het eerste stuk krijgen wij de gelegenheid even af te koelen met een verfrissende duik. Als de rest al aan het zwemmen is en ik nog aan de kant sta en me omdraai omdat ik iets hoor, schrik ik me helemaal te pletter omdat daar opeens 3 zwaarbewapende 
militairen staan. Hoe stom ook, ik had in de Lonely Planet gelezen dat als je twijfelt of het guerilla of leger is moet je naar hun schoenen kijken. Guerilla loopt vaak op laarzen of sandalen. Leger zal altijd kisten aanhebben. Mijn blik dwaalde dan ook meteen af naar hun schoenen. Hartslag from the roof daalde door drie van die regels in de LP vrij snel. Zij gingen naast ons op een bergje met hun nieuwste gadget, sniper riffle, op de foto en stiekem werden er ook foto’s van ons gemaakt. Toen wij na onze afkoel periode verder gingen en zij daar nog stonden en ik hallo tegen ze zei was het ijs meteen gebroken want ze vroegen meteen of ze met ons op de foto mochten. Why not? Zij maken het mogelijk dat dit gebied weer voor ons toegankelijk wordt. Ze vonden het hartstikke leuk. Vandaar lopen wij verder via het linker pad langs de meest geweldige plekjes waar wij regelmatig ons oververhitte lijf weer konden laten afkoelen in crystal clear water. Wat geweldig mooi is het hier! Aan het einde komen wij nog een groep militairen tegen, waarvan ik minder schrik als de eerste, maar wel weer al te graag met ons op de foto willen. Blijft rare gewaarwoording. Na deze laatste afkoelsessie begint het dan toch even te regenen en daardoor is de 4×4 drive terug wel relaxt maar de kano tocht terug toch wat fris maar niet minder mooi. Terug in het dorp drinken wij een baco bij de disco en daarna drinken wij nog een biertje bij de bakker want bij de disco hadden ze geen koffie en na alle “ontberingen” van vandaag is dat ongeveer het enige wat onze reisgenoot nu graag wil. Geen probleem.
Teru
g in het hotel douchen wij onder de koude stralen en lopen wij daarna naar het restaurant. Menu is wederom pannekoeken en filete de pollo. Allemaal best. We zijn bijna te moe om te eten en eten iets omdat het goed voor ons is na de dag van vandaag. Wij zoeken nog naar wat drinkwater voordat wij terug keren naar het hotel waar we als een blok in slaap vallen met de regen op de achtergrond. Geen enge beesten vanavond.
5 september
Na de onwijze regen van gisteravond ben ik bijna bang om mijn ogen open te doen. Maar wow! De zon schijnt. Dit belooft top te worden. Het begin van de dag ziet er net zo uit als gisteren behalve dan dat ik 2 keer mijn hoofd stoot aan alle lage deuropeningen. Lekker. Au! Na het ontbijt vertrekken wij naar de kano die al op ons staat te wachten en ons weer brengt naar de 4×4 die ons weer brengt naar de bushalte. Begin van de tocht lijkt hetzelfde als gisteren en dat is hij ook eigenlijk maar de zon schijnt vanochtend waardoor de rivier met de 5 kleuren echt zijn naam eer aan doet. Na een uur lopen nemen wij nu de rechterarm van de rivier. Wat ik jammer vind van vandaag is dat wij heen en terug dezelfde route zullen lopen maar gelukkig is deze route, zoals al verwacht, totaal niet saai. Na een heerlijk verfrissende duik in een ongelooflijk mooie waterval lopen wij verder naar het officiele eindpunt van de route. Wij zijn een beetje verbaast en dat merkt JR., het is namelijk pas een uur of 11. Hij geeft aan dat wij nog een stukje verder kunnen lopen en dat daar ook nog een plek is om te zwemmen. Prima, wij willen wel verder. Wat hij echter vergeet te melden is dat deze route echt door de jungle loopt. Ik heb hiervoor wel eens het gevoel gehad dat wij achtervolgd werden (door de goede partij) maar in dit gedeelte totaal niet. Ayse en ik zijn na 15 minuten niet echt blij met deze route en dat wordt erger als zij van een rots afspringt en daarbij haar enkel verzwikt. Shit! Ik hoop dat ze na wat koud water wel verder kan lopen. Dat lukt gelukkig. Als wij bij onze lunchplek aankomen zijn wij alleen een beetje verbaasd dat onze redelijk helse tocht dit als beloning heeft. Het is een verfrissende duikplek maar zit zo vol steekvliegen dat het niet relaxt is om je buiten het water te begeven.
Als wij terug zijn in het dorp gaan wij naar de bakker voor bier en koffie. Rest is ook dicht. Gids zegt ook dat woensdag middag hier net als zondag voor ons is. Hij gaat ervandoor want hij wil even checken wanneer ons vliegtuig morgen gaat maar komt vervolgens niet meer terug. Wij gaan douchen en lopen vervolgens in een mega wolkbreuk naar ons restaurant. De jongens op het volleybal team spelen gewoon door totdat zelfs het net het onder het enorme gewicht van de regen begeeft. Als het na een uur weer begint droog te worden komt de volgende attractie binnen. Een kolone aan enorme jungle vrachtwagens komt binnen rijden. Wat een enorme bakbeesten en wat is dit onwijs indrukwekkend. Waar zijn die allemaal doorheen gereden en wat hebben die allemaal meegemaakt? Vind het fascinerend. Als het dan weer droog is zetten wij koers naar ons hotel voor de laatste avond.Als de gids vervolgens nog eens ruim een half uur spoorloos is, willen wij eigenlijk wel terug en naar onze allereerste zwemplek. Geven wij dan ook meteen aan als hij eindelijk weer terug is. In plaats van door de dikke jungle heen te wandelen gaan wij nu via de rivier. Ik vind het een verademing met aan het eind de beloning van ons eerste zwembad. Heerlijk! Nog even genieten voordat wij definitief afscheid nemen van dit onwijs mooi stukje wereld. Jammer!
6 september
Als wij wakker worden regent het. Wat een geluk hebben wij gehad de laatste paar dagen. Ook al was het de eerste dag vnl. bewolkt, hebben wij de tweede dag toch flink wat zon gehad in de ochtend. Omdat JR gisteren niet meer terug gekomen is weten wij niet zo goed waar wij aan toe zijn. ’s Avonds had de gastvrouw nog info geprobeerd te achterhalen en die meldde dat wij om 10 uur terug zouden vliegen. Hebben afgesproken om 8:30 te gaan ontbijten en dan wel te zien. Tijdens het ontbijt kwam JR op z’n brommer aangereden dat wij nu meteen weg moeten. Alles wordt hier niet zo nauw qua tijd genomen dus als ik vraag of het ook na het ontbijt kan is dat meteen geen probleem. Wij eten ons ontbijt op, lopen naar het hotel om onze spullen op te halen en lopen dan naar de “incheckbalie” waar op dat moment een kar met ezel voor staat om mede onze bagage naar het juiste vliegtuig te brengen. Ze zijn teleurgesteld als wij onze spullen niet op de natte kar in de regen willen leggen, wij voelen ons op onze beurt schuldig als wij zien dat ze een groot stuk plastic er overheen wilde leggen. In de regen lopen wij vervolgens naar het vliegveld waar wij nog half een film te zien krijgen over het gebied terwijl wij gevraagd worden een evaluatie formulier in te vullen…in het Spaans…dat werd uiteindelijk maar 1 formulier…Niet veel later worden wij opgeroepen om naar het vliegtuigje te lopen. In de stromende regen lopen wij naar de cesna. 15 minuten later stijgen wij op. Jammer dat het zo ontzettend bewolkt is want in tegenstelling tot de heenweg kunnen wij bijna niets zien. Ayse ligt 5 min na opstijgen te slapen. Martin, die nu voorin zit, zie ik af en toe in zijn handen wrijven. Als ik daarna een enorme bliksemschicht zie begrijp ik dat hij niet helemaal lekker zit voorin. Of wij allemaal niet? Gelukkig landen wij 60min later veilig in Villavicencio waar de t
ransfer ook al blijkt te staan als wij ons melden bij het incheck kantoor. Ondanks dat wij dit keer geen vertragingen hebben vanwege landslides doen wij er toch bijna 4 uur over om terug te komen in Bogota. Ondanks het feit dat ik thuis af en toe getwijfeld heb of wij wel naar de Caño moesten gaan vanwege het nog steeds geldende negatieve reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken ben ik heel erg blij dat wij wel gegaan zijn. Ik vond het een geweldige reis maar zo raar als het klinkt ik vind het ook weer heerlijk om in Bogotá te zijn. Vind ik een heerlijke gewaarwording. Wij krijgen de beste kamer in Abadia Colonial, dumpen de spullen en lopen meteen naar de super. Bij terugkomst zitten wij eerst weer lekker op de patio maar dan wordt het toch echt koud en gaan wij lekker in onze riante kamer zitten. Als wij de tas weer hebben gepakt voor onze doorreis en lekker onder de warme douche gestaan hebben, besluiten wij lekker in ons eigen restaurant te gaan eten na de nodige micheladas en potjes yatzee. Het was weer heerlijk.
7 september – Quindio
Op naar het volgende avontuur in dit nu al prachtige land: Zona Cafetera. Om 7 uur zoals afgesproken staat Ciro voor het hotel. Om 9 uur vertrekt onze vlucht naar Armenia. Wij hebben nog niet echt ontbeten en na check-in en door de controle poortjes gegaan te zijn willen wij toch even iets ontbijten. Er is eigenlijk 
niets voor de nationale vluchten behalve een veel te dure koffie tent met koffie broodjes. Maar goed, toch maar doen, wij weten niet wanneer we weer wat krijgen.
Ondanks het feit dat je al 3x je paspoort hebt laten zien, blijk je hier ook weer als je bij de gate bent je paspoort en boarding pas te moeten laten zien. Een half uur later als verwacht mogen wij met de bus naar onze Fokker50. Na een vlekkeloze vlucht landen wij 15 minuten later als verwacht in Armenia waar Andres, de opzichter van de finca al op ons staat te wachten. Na een schitterende rit komen wij aan in Finca el Palmar, onze onderkomst voor vanavond. Hier kunnen wij met gemak wel een avondje toeven. Wat een heerlijke finca. Wij krijgen een super mooie kamer in het tweede koloniale gebouw, trekken eerst even een korte broek aan en gaan dan een wandeling maken in de omgeving. Eigenlijk willen wij wel even wat eten en besluiten naar Tapao te lopen waar wij op de heenreis doorheen gereden zijn. Het is een beetje jammer dat er geen normaal wandel pad is en wij proberen een bus te stoppen maar kennelijk doen wij dat niet duidelijk genoeg want achteraf horen wij dat de bus overal mag stoppen zolang je maar duidelijk signaal geeft. Uiteindelijk krijgen wij een lift van een super aardige man die meteen honderduit begint te vertellen. Jammer dat de rit vanaf hier eigenlijk verwaarloosbaar is; naar deze man had ik nog wel even kunnen en willen luisteren. In het dorp gaan wij even naar de supermarkt voor wat extra water en een borrel voor vanavond en gaan dan heerlijk op een terrasje zitten waar wij ons laten verwennen door de gastvrouw. Super vriendelijk en gastvrij en ze willen maar al te graag je levensverhaal horen en hoe je Colombia ervaart. Ze zijn super blij dat je hier naartoe komt. De terugweg doen wij met de bus en laten ons afzetten bij het Parque de Cafe. Parque de Cafe is hier de main attraction maar kan ons eigenlijk niet zo bekoren. Wij proberen te pinnen maar de ATM 
blijkt leeg te zijn en lopen daarom maar terug naar de finca. Het laatste stuk valt eigenlijk een beetje tegen in afstand maar het leuke is dat je langs alle finca’s loopt waar alle Colombianen het weekend beginnen te vieren. Eenmaal terug bij de finca gaan wij lekker bij het zwembad zitten en laten het wij het geweldige uitzicht en de vele vogels die voorbij fladderen op ons inwerken. Later komt de opzichter bij ons zitten en na een praatje maken wij een wandeling door de enorme tuin en komen terug met een zak fruit. Alles groeit in de tuin, avocado’s, mango’s, sinaasappels, mandarijnen, appels en nog een paar andere exotische vruchten die wij allemaal geproefd hebben maar waarvan ik de naam even kwijt ben.
Op de finca kun je ’s avonds een sandwich bestellen maar wij willen net iets meer. De wandeling naar het dichstbijzijnde restaurant is behoorlijk, dat hebben wij vanmiddag ook gedaan. Andres biedt ons zijn fietsen te leen aan maar geeft aan dat er geen licht op zit. Gelukkig hebben wij een zaklamp bij ons dus wij nemen de fietsen graag aan. Toch valt het fietsen tegen de lichte stijging met in 1 hand de zaklamp op een kinderfiets zwaar tegen. Na 20 minuten komen wij zwaar bezweet aan bij het restaurant dat leeg is. Het is 20:00 dus ik denk dat wij de enige zijn en dat zo zal blijven. Eten is prima en we worden in de watten gelegd. Wederom wordt gezegd hoe blij ze zijn dat wij er zijn. Gaat je aan je hart in zo’n geweldig 
mooie omgeving. Fietstocht terug, helling af, duurt maar 7 minuten. Dat was lekker!
8 september
Gisteren hoorden wij dat Andres ons vanmiddag naar Salento zal brengen. Wij hebben toen meteen aan hem gevraagd of hij niet een koffieplantage wist waar wij dan eerst naar toe konden gaan. Die kende hij wel maar lag niet op de route dus daar waren wel wat kosten aan verbonden. Nou prima. Om 9:00 zouden wij vertrekken. Redelijk op tijd deden wij dat ook om, na een financieel plan van een nieuw te kopen finca te hebben uitgewerkt, ongeveer een uur later bij de plantage aan te komen. Hier werden wij opgewac
ht door twee koffieplukkers met schattige ezel. Na betaald te hebben konden wij meteen mee de plantage op. Hier werd een en ander uitgelegd waarna we naar een theater geloodst werden waar de kleding van de plukkers uitgelegd werd en waarna wij zelf even aan de pluk mochten gaan. Hierna kregen wij een mierzoet drankje te drinken en werd uitgelegd hoe je eigenlijk echt koffie hoort te zetten, hoe je die dient in te schenken en hoe je die dient te drinken. Na wat uitleg over het schillen en branden van de bonen, toen en nu, gaan wij naar het laatste onderdeel van de tour. Eigenlijk iets wat wij normaal gesproken meteen over zouden slaan maar nu toch erg veel schrik in hebben mede omdat de twee mede toeristen uit Colombia er veel plezier in hadden dat wij meededen. Overall: grappig uitje maar echt wel toeristisch opgezet en in totaal contrast met hoe wij Colombia tot nu toe beleefd hebben.
Andres komt 10 minuten na afloop van de toer aangereden en hij brengt ons verder naar onze volgende stop: Salento.
Het is weer een schitterende rit en na ruim een uur komen wij aan bij ons hostal. Wij betalen Andres en worden meteen in de armen gesloten van onze nieuwe gastheren waarvan er één uit Spanje komt. Na uitgebreid uitleg over het gebied gaan wij meteen de delicatesse van hier proberen: forel. Erg lekker. Helaas veranderde het weer tijdens onze forel binnen 5 minuten van zonnig naar zeer bewolkt en erg fris. Na de lunch en een korte wandeling door het dorp eerst dus maar even een jasje halen in het hostal. Omdat wij het niet meteen warm hebben gaan we eerst maar meteen aan het populairste spel dat ze hier spelen deelnemen: Tejo. Als wij de tejo arena binnen lopen krijgen wij een korte uitleg. Bij tejo is het de bedoeling dat je een steen van +/- 1 kg over een behoorlijke afstand (gelukkig hebben ze ook kortere afstanden voor de ongeoefende) zo dicht mogelijk in een bepaald gebied gooit. Het gebied is afgebakend met een ring waar twee envelopjes met zwartkruid op liggen die ontploffen als je steen daarop terecht komt. Laten wij nu net het leukste van het spel die envelopjes vinden. 
Ze doelbewust raken is nog niet eens zo simpel maar uiteindelijk lukt het een paar keer. Als wij staan te juichen staat de rest ook met verbijstering te kijken. Leuk! Wel leuk spelletje! Wel alleen schrikken als je het zwartkruid raakt.
Terug in het hostal gaan wij op het balkon zitten, lezen wat, schrijven wat gaan even douchen en dan naar een restaurantje. Het restaurant dat aangeraden werd door de eigenaren is helaas dicht vanwege private party en een van de meiden die naar het feest ging raad ons meteen een ander restaurant aan. Ik denk het kleinste restaurantje wat je ooit gezien hebt maar wel knus en het eten is prima.
9 september – Salento
Wat een avond. Geen oog dicht gedaan maar wat een geweldige reden. Salento “hooligans” stonden de hele avond zo ongeveer 
onder ons balkon muziek te maken. Geweldig deze mariachis die het ene na het andere nummer aan het spelen waren en er echt een feest van maakten en iedereen die langs kwam rijden aanhielden om mee te feesten. Qué fiesta!
Na een ontbijt met de zelfgemaakte jam die ik gister al heb moeten proeven gaan wij om 9 uur met Mauricio mee in Willy (oud Amerikaanse jeep) naar Valle de Cocora. Valle de Cocora is een door Unesco beschermd gebied waar waxpalmen groeien die wel 60 meter hoog kunnen worden. Als wij weg rijden is het nog redelijk bewolkt maar al vrij snel komt de zon tevoorschijn. Bij aankomst krijgen wij twee paardjes toebedeeld waarmee wij de tocht van vandaag gaan bedwingen. PRACHTIG! Wat een ongelooflijk mooi gebied is dit. Ik ben er stil van en geniet volop op de rug van mijn oh zo dappere paardje. Heuvels op, rotsen af, bruggetjes over en door diepe rivieren. Hij kijkt nergens van op en zet zijn hoeven altijd op een veilig plekje. Zonder rijervaring zou ik zeggen niet doen te paard maar wat een respect voor deze twee paardjes. Op het hoogste punt kunnen zij even uitrusten terwijl wij genieten van echt honderden kolibri’s. Nog zoiets onwerkelijks en niet alledaags.
De route terug is veel drukker als heen. Het is zondag en langzaam aan begint iedereen wakker te worden. Wij zijn blij dat wij vroeg gegaan zijn. Terug in het hostal gaan wij eerst even onder de douche om het paardenstof te verwijderen om vervolgens nog maar eens een lekker forelletje te gaan eten. Daarna lopen wij nog naar de twee miradores, lopen wij alle kleine winkeltjes af, kijken wij of wij al een buskaartje voor morgen kunnen kopen (dat lukt helaas niet) en gaan terug naar het hostal waar wij lekker weer op balkon neerploffen met een dikke borrel en de geweldige dag van vandaag de revu laten passeren. Wij gaan eten bij het voorgestelde restaurant van gisteren waar het lekker bivakkeren is.
10 september
Wij hebben rustiger geslapen als gisteravond maar moeten er ook op tijd uit. Bus vertrekt om 8 uur, er is er maar 1 vanochtend en het is een kleintje en we willen persé mee. Wij zijn de eersten als wij bij het station aankomen maar binnen no – time zijn het er heel veel meer. Te veel voor het busje en de man die kaartjes verkoopt begint ook zenuwachtig rond te rennen. Als de bus er is, is het vreselijk dringen. Wij doen niet mee, wij hebben een kaartje dus wij hebben plaats. Grappig dat juist degene zonder kaartje daar als gekken lopen te duwen en te trekken. Ik schaam me tegenover de Colombianen die ook een kaartje hebben en waarschijnlijk dagelijks met de bus gaan. De deur van de bus gaat niet open. Kaartjes verkoper is kennelijk nog een bus aan het regelen. Als die aan komt rijden, rent iedereen echt letterlijk naar die bus waardoor de deur van de eerste bus open gaat en wij meteen naar binnen moeten. Het is best sneu. Begrijp het ook wel. De volgende bus is pas om 2 uur vanmiddag, als je dan nog naar Medellin moet, zoals wij, dan mag je blij zijn als je daar vanavond laat een keer bent. Dat willen wij ook niet. Eenmaal in Pereira komt er meteen politiecorps op ons af met snuffelhonden. Ze lopen ons voorbij maar blijven toch langer staan bij de tweede bus. Wij hebben geen interesse om dit af te wachten en gaan op zoek naar een rechtstreekse bus naar Medellin. Die is snel gevonden en gelukkig vertrekt hij ook nog binnen 10 minuten.
Eenmaal in Pereira komt er meteen politiecorps op ons af met snuffelhonden. Ze lopen ons voorbij maar blijven toch langer staan bij de tweede bus. Wij hebben geen interesse om dit af te wachten en gaan op zoek naar een rechtstreekse bus naar Medellin. Die is snel gevonden en gelukkig vertrekt hij ook nog binnen 10 minuten. 10 Minuten blijken ook echt 10 minuten te zijn. 
De bus kachelt lekker door en haalt uiteraard op de meest onmogelijke plekken in maar ook hier wordt de vaart er door de controleposten waar de bus moet stoppen uitgehaald + uiteraard de lunchpauze van de chauffeur. Ik zat heel erg tegen deze busreis op omdat hij lang zou zijn maar heb echt 5 uur lang gefascineerd uit het raam gekeken. Wat een schitterende omgeving en route. Rond half drie komen wij aan op terminal sur in Medellín. Wederom een giga stad. Volgens mij zag ik het bordje Medellín en waren wij toen nog bijna een uur aan het rijden tot aan de bushalte. Pakken een taxi die wederom meteen een heel verhaal aanknoopt met ons. Het gaat vooral over dat ze blij zijn te zien dat mensen naar hun land beginnen te komen en dat ze zo graag de geschiedenis willen uitwissen. Wat een sympathieke man.
Ons hotel ligt in de zona rosa van Medellín. Je kunt hier, ook ’s avonds, vrij veilig op straat rondlopen. Wij gaan dat dus ook meteen doen want wij hebben onwijze trek. Wij vinden niet al te ver van ons hotel een biergarten met een terras dus daar gaan wij lekker zitten. Omdat wij morgen een tour door de stad hebben belsuiten wij nu de zona maar een beetje rond te lopen totdat het borreltijd is en wij een plekje op een achteraf terrasje van het hotel vinden om dat in alle rust te kunnen doen. Wij hebben vrij laat geluncht en hebben eigenlijk nergens meer zo’n zin in plus dat het giga bed in dit redelijk luxe hotel zo lekker ligt dat Martin gewoon wat roomservice bestelt. Iets wat ik nooit zou doen maar het is genoeg geweest voor vandaag.
11 september – Medellín
Om 9 uur worden wij opgehaald voor site-seeing Medellín nadat wij heerlijk hebben genoten van een bruine boterham met kaas. Ja, die hadden ze gewoon liggen bij het ontbijt. Heerlijk! Net als wij onze tassen bij de receptie aan het afgeven zijn komt ook Ed binnen voor onze tour. Wij slapen vanavond niet hier dus wel zo makkelijk als wij de bagage achter kunnen laten. Wij komen hier morgen weer terug.
Medellin valt mij echt 100% mee maar het is en blijft een grote stad. Weliswaar één met high tech metro lijn en skicabine om makkelijk naar de wat afgelegenere plekken te komen, maar toch.
Ik vind het dan ook niet erg dat wij rond een uur of 13:00 de bus 
pakken naar Santa Fé de Antioquia.
Santa Fe is een geweldig klein koloniaal dorp op zo’n 2 uur rijden van Medellin waar de tijd is stil blijven staan. De bus dropt ons op het centrale plein van het dorp waar ook ons hotel is. De temperatuur is heerlijk en bij het hotel hebben wij een zwembad. Wij checken eerst maar even in, zijn we de bagage ook weer kwijt en gaan dan op het terras zitten van een café op het centrale plein waar net de voetbal wedstrijd Chili – Colombia begint. Het zijn de kwalificaties voor het WK in Brazilië dus het terras loopt snel vol voor het kleine plasma scherm dat buiten opgehangen is. Vind het heerlijk om het Latino temperament te zien op dit knusse terras met deze geweldige temperatuur. Gelukkig winnen de Colombianen! Na de wedstrijd kopen wij nog even wat water en wat lekkers bij de super om vervolgens een plekje op te zoeken bij het zwembad. Deze temperatuur bevalt prima! ’s Avonds eten wij nog in een super mooi restaurant waar het helaas uitgestorven is de lokale dish (plato paisa) om vervolgens nog een stuk van de volgende wedstrijd te kijken.
12 september – Santa Fé de Antioquia
Wij hebben vanochtend niet zo heel veel haast dus gaan op onze gemakje ontbijten waar we heel toevallig weer de “vlinder” van La Macarena zien. Dood dit keer. Vind het nog steeds een jumbo wesp. Eng beest. Als ik ook hier vraag wat het is zegt ze: Mariposa. Ja, die had ik al een keer gehoord, haha. Ontbijt kan ermee door. We kletsen nog wat met een paar Canadezen en gaan dan op zoek naar een tuc tuc voor een bezoekje aan de Puente de Occidente. Als wij nu toch hier zijn dan ook maar even hierheen. Puente de Occidente is de eerste hangbrug van Zuid Amerika. Wij lopen naar het uitkijkpunt en
lopen vervolgens de brug over die niet echt veilig meer oogt maar ons gewicht toch nog makkelijk zou moeten kunnen dragen. Wel even uitkijken waar je loopt. Na 20 minuten hebben wij het wel een beetje gehad en pakken wij het tuc tucje weer terug en gaan heerlijk nog even genieten van het zonnetje bij het zwembad. Wel wat druk bij het zwembad want kennelijk kun je een arrangementje zwembad kopen bij dit hotel. Druk maar niet vervelend. Tegen uitcheck tijd douchen wij nog even en gaan nog even op het terras zitten voor de lunch. Daarna lopen wij naar het busstation voor de bus terug naar Medellín. Redelijk geradbraakt komen wij aan in Medellín waar wij meteen doorlopen naar de tram. Bij ons eindpunt van de tram pakken we toch maar even een taxi terug naar ons hotel waar wij binnen no-time zijn ingecheckt. Wij willen lekker weer even op ons “terrasje” zitten maar daar zijn ze nu druk aan het tuinieren. Als ze merken dat wij daar graag willen zitten wordt de helft omgebouwd terwijl wij al 3x gezegd hebben dat dat niet nodig is. Ze willen het persé en wij genieten wel van de bedrijvigheid om ons heen als wij eindelijk zitten. Daarna nog even douchen en eten wij iets bij een aziatisch restaurant. Niet bijster goed maar kon er mee door.
13 september – Cartagena de Indias
Vandaag is het dan eindelijk zo ver! Ik ga naar mijn geboortestad. Vind het ontzettend spannend. Na het laatste ontbijtje met kaas pakken wij een taxi richting vliegveld. Vliegveld ligt een behoorlijk stuk buiten Medellín. Na 45min komen wij eindelijk aan en is het inchecken zo gebeurd. Wij drinken een bak koffie en als wij een maal aan boord zijn duurt het maar 45 min voordat wij in Cartagena
aankomen. Als eenmaal de deur van het vliegtuig open is, komt meteen de warme Caribische lucht als een deken naar binnen. Bagage is er redelijk snel en wij hebben snel een taxi te pakken die ons binnen 20 minuten bij ons hotel, Tres Banderas, afzet. Ik heb op het internet redelijk goede recensies gelezen over dit hotel maar vind de ontvangst niet hartelijk en de kamer (op badkamer na) erg tegenvallen. Wil er niet te lang bij stil staan en wij gaan maar meteen op stadsverkenning uit. In dit geval duurt die verkenning precies tot het eerste terras want het wordt meteen duidelijk waarom de Carabeños todo con calma nemen. Het is gewoon WARM! De straaltjes biggelen al na een paar minuten over je rug dus wij gaan eerst maar vocht bijtanken. Hier wordt meteen het tweede grote verschil met de rest van Colombia zeer duidelijk; de prijzen voor eten en drinken zijn zo ongeveer verdubbeld. Ik vind de warmte met de heerlijk verkoelende michelada genieten en laat het leven op het terras lekker op mij inwerken. Daarna lopen wij via Bovedas en een groot gedeelte over de muur naar de Plaza de los Coches waar het ook weer genieten is van alle kleuren en de opkomende levendigheid. Wij lopen langs een supermarkt en nemen wat lekkers mee voor op ons dakterras wat wel lekker toeven is.
14 september
Er is er een jarig hoera hoera….lange leve ikzelf!
Ontbijten bij het hotel is een beetje behelpen. Ik ben blij dat ik in de supermarkt wat yoghurt en andere dingen gekocht heb. Als wij klaar zijn en de stad verder willen gaan verkennen zegt het meisje van de receptie dat wij toch een upgrade krijgen. Kamer moeten ze alleen nog even opruimen, als wij de spullen klaar zetten, komt het goed. Na snel de tas weer ingepakt te hebben, lopen wij via Muelle Turistico naar Boca Grande. Ik wil vandaag mijn roots gaan ontdekken. Het grappige van Boca Grande inlopen vanaf het oude centrum is dat ik ook bij het begin begin want net na de toegang naar Bocagrande zie ik het Hospital Naval de Cartagena. De plek waar ik geboren ben. Apart. Heb er natuurlijk vele verhalen over gehoord zoals bijv. dat mijn vader de bevallingskamer niet in mocht. Toen hij daarop aangaf dat dat onacceptabel was meteen een dokters pak aangemeten kreeg en de opdracht kreeg om af en toe in te stemmen met de dokter en dan toch mee naar binnen mocht. En dan sta je nu hier. Ik kan me voorstellen dat voor iedereen die bijna dagelijks langs zijn geboorteplek rijdt of er misschien nog wel woont dit totaal niet te begrijpen is maar ik vond dit bijzonder. De bewaking moet zich afgevraagd hebben waarom een gringa foto’s van dit gebouw aan het maken was. Hiervandaan lopen wij langs het strand van Boca Grande naar de eerste plek waar mijn ouders en zus woonden toen ik erbij kwam; het appartement boven Joyería Nancy. Op Google maps hadden wij al gezien dat de juwelierszaak er nog
was dus die verrassing was er niet echt. Wat wel een verrassing was, was dat de huurbaas van mijn ouders er nog steeds wel werkte. Even kort met haar gesproken. Ik had niet echt het gevoel dat de naam een lichtje deed branden en wilde haar daarom ook niet te veel lastig vallen. De airco in de zaak was daarentegen wel een heerlijke afwisseling van de 38graden en de 95% luchtvochtigheid van buiten. Zoals je tijdens de wintersport het gevoel hebt dat je je weer moet opladen om de kou te trotseren zo voelde dat hier met de warmte. Op een paar 100 meter van de Joyería zagen wij onderkomen nummer 2, Kanoa. Even een paar foto’s van gemaakt voor thuis maar verder was dat gewoon een appartementen complex. Vanuit hier even ergens iets geluncht en via een supermarkt terug naar het strand richting oude centrum. Voordat wij daar aankwamen zagen wij een dokter uit een prive praktijk lopen die wij toch maar even gevraagd hebben of hij naar mijn voet kon kijken. Ik ben in Caño Cristales op een stekel gaan staan die wij er zo goed mogelijk uit gehaald hebben maar de plek waar die zat wordt dikker en dikker. Als ik de verbazing van de dokter zie, maak ik me toch even zorgen maar gelukkig weet hij me binnen 10 minuten alweer gerust te stellen. Antibiotica is niet nodig maar de zwelling kan nog wel een paar maanden duren voordat ie weg is. Als ik er verder geen last van heb, hoef ik me geen zorgen te maken. Toch fijn om te horen ondanks het feit dat ik een ei op mijn voet heb. Wij hoeven hem niks te betalen en zegt dat wij gewoon maar moeten genieten van dit land. Dat doen we. Lopen terug naar het oude historische centrum waar wij eerst in het Hard Rock cafe een dikke cocktail wilde gaan drinken om mijn verjaardag te vieren. Eenmaal binnen voelde het totaal niet alsof ik in de Carribbean was dus zijn wij daar maar weer snel uitgegaan om vervolgens in een geweldig salsa cafe (Donde Fidel) een paar heerlijke biertjes met de lokale bevolking te nuttigen op keiharde salsa muziek. Lekker! Dit bevalt veel beter.
Wij lopen op de terugweg naar ons hotel nog even langs de super voor wat knabbels om vervolgens in onze luxere kamer met eigen balkon lekker buiten neer te ploffen. Ook weer heerlijk. Vieren mijn verjaardag nog even verder in één van de vele fancy restaurants die Cartagena rijk is en genieten daar van een zeer smakelijke maaltijd.
15 september
Wij moeten vandaag om 8:30 bij de Muelle Turistico zijn omdat wij vandaag een tour maken rond de Islas del Rosario. Het is even wat gedoe om het juiste loket te vinden maar als wij die eenmaal hebben gevonden worden wij met open armen ontvangen. Door de draaimolen en weer melden bij iemand anders die je naam opschrijft. Vervolgens is het 1,5 uur wachten in de zengende hitte. Iedereen probeert een plaatsje in de schaduw te vinden die helaas maar in beperkte mate aanwezig is. Om de zo veel tijd probeert één van de meiden een groep bij elkaar te verzamelen door het oproepen van de namen wat bijna een onbegonnen taak is tussen de 500man die half oververhit is en het een beetje zat begint te worden. Na behoorlijk wat zweetdruppels en veel geklaag om ons heen horen wij dan eindelijk wat voor onze naam door moet gaan. Bij de boot, waar zo’n 60 man op kan, stonden wij weer ruim een half uur te wachten want een paar medepassagiers hadden zich nog niet gemeld dat bij de Colombianen, dat een overgroot gedeelte van de toeristen vormt, tot nog verdere frustratie leidde. Ik denk dat op tijd de ontbrekende groep aankwam want ik weet niet wat daarna gebeurd zou zijn. Wij varen weg, op naar Lizamar. Onderweg varen wij wat langzamer zodat wij wat munten in het water kunnen gooien naar jongeren die die dan op kunnen duiken. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Ik geef ze liever zo wat munten maar goed. Op naar Lizamar waar wij de keus krijgen op dit nietszeggende stukje te blijven, naar het aquarium mee te gaan of te gaan snorkelen wat dan weer 20,000COP extra kost. Ik ben redelijk zeeziek maar 1 ding is zeker. Ik blijf voor geen goud hier en wij 
besluiten te gaan snorkelen want in het aquarium heb ik ook niet veel vertrouwen. Wij laten de mensen van boord die hier “willen” blijven en varen 10 minuten later de aanlegplaats voor het aquarium binnen. Als wij ook die mensen hebben geloosd varen wij nog weer 5 minuten door waar wij een snorkel krijgen en over boord worden geduwd. Ik kan nog net vragen hoe diep het is. Niet dus want ik kan niet met gestrekte benen springen. Koraal raak ik net niet aan maar kan me niet voorstellen dat niemand dat gedaan heeft. Wij dachten dat wij een beetje zelf rond konden zwemmen maar als wij dat tot uitvoer willen brengen worden wij door de niet al te aardige gids terug geroepen. Hij zwemt met een kolone reddingsbanden achter zich aan waar iedereen die niet kan zwemmen zich aan vast kan houden en daar moeten wij achteraan zwemmen. Ik begrijp dat dat het veiligste is aangezien hier meerdere boten liggen die met willekeur hun eigen baan kiezen maar dit is niet precies wat ik me van het snorkel avontuur voorgesteld had. Ondanks de nukkige gids en het verplichtte meezwemmen is de onderwaterwereld fantastisch mooi. Ik zie zelfs een rog! Geweldig! Probeer ik onder water ook aan Martin duidelijk te maken maar die zit net achter een schol mmm vissen aan. Na 40 min zwemmen wij bijna letterlijk tegen de boot aan. Hup erin en op naar het aquarium waar wij onze andere passagiers weer op gingen halen. Kennelijk waren wij er iets te vroeg (oh, wij zouden toch een uur snorkelen) want niemand stond nog op de kade. Heb de kans genomen om even naar het toilet te gaan en even mijn handen te wassen. De gids kwam niet veel later met een dwingend gebaar dat wij moesten betalen. Vervelende man. Wij varen terug naar Lizamar waar wij onze lunch krijgen. De tafels zijn allemaal bezet en wij staan zeker 40 minuten in de rij om wat te eten te krijgen dat overigens prima te eten was. De Colombiaanse familie die zich bekocht voelde, drukte alleen zo’n zware stempel op ons verblijf hier dat ik nauwelijks geloof dat iemand van het eten genoten heeft. Een uur later, door de mega vertraging bij het eten, vertrekken wij naar Playa Blanca. Dit moet een idyllisch wit strand zijn met dito verblijf maar na het voorgaande was denk ik niemand meer in staat ervan te genieten mede omdat er niks Blanca’s aan de playa was (bezaaid met vuilnis). Op de boot werden wij gesommeerd niet later dan 16:30 bij de boot te verschijnen voor de terugkeer. Iedereen stond echter al om 16:00 voor de boot te dringen voor vertrek. Wij waren nogal verrast. 
De gids wilde duidelijk nog een fooi verdienen en heeft iedereen die in Boca Grande verbleef zo ongeveer voor de deur van hun hotel afgezet met het gevolg dat wij rond 18:00 terug waren. Wij waren teleurgesteld over de dag. Zijn naar de super gelopen, hebben dikke borrels gekocht en wat dingen voor de reis morgen en hebben heerlijk op ons balkon zitten borrelen. Om een uur of 9 zijn we wat eten gaan zoeken dat overigens heerlijk was alleen jammer dat ik eerst at en toen ik klaar was pas het gerecht van Martin kwam. Ze hebben zich 100x verontschuldigd. Het was wel ok.
Laatste avond Cartagena, was dit het? Voelt weird. Heb het gevoel dat ik er nog niet alles uit gehaald heb. Ja, het is wel het einde…..voor deze keer. Seguro!!!
16 september – Santa Marta
Wij hebben gisteren via de receptie een transfer met Marsol geregeld naar Santa Marta. Die paar pesos extra voor ophalen en voor de deur van bestemming afgezet te worden, vielen in het niet met een taxi naar de busterminal in Cartagena en dan weer in Santa Marta naar het hotel. Enige nadeel dat je een uur van te voren klaar moet staan.
Om 10:00 zou onze transfer plaatsvinden dus als wij om 9:00 klaarzitten duurt het gelukkig niet lang voordat wij als eersten worden opgehaald. Om 10:00, na een rondrit door Boca Grande, vertrekken wij daadwerkelijk van Cartagena. Mixed feelings!! Hopefully…till we meet again. Shit! Verder!
Om 13:30 komen wij, via een hele korte stop in Barranquilla, aan bij ons hotel in Santa Marta dat in the middle of nowhere lijkt te liggen. Wij worden ingecheckt in een mega kabaal van de noodgenerator in de garage omdat de stroom uit is in Santa Marta. Kamer is netjes maar besluiten toch de bagage te dumpen en eerst wat te gaan eten en te drinken. Santa Marta is meteen na de eerste wandeling duidelijk niet onze stad. Na wat uurtjes op het terras en wat verkeerde afslagen, kopen wij wat in de supermarkt en lopen terug naar het hotel. Daar ontspannen wij wat en hebben wij even contact met Sander, vriend van vroeger uit Maastricht. Als wij wat proberen te gaan eten is het voor het eerst dat wij ons in Colombia onveilig voelen helemaal als een man van de andere kant met zijn 4 jarige dochter in tegengestelde richting op ons afloopt en zegt dat wij achtervolgld worden door twee jongens. Ik had die jongens wel al gezien maar had er toen geen raar gevoel bij. Ik ben meer verrast waarom deze man dit doet. Geen gevaar voor hem en zijn dochter? Ben er in ieder geval behoorlijk klaar mee en wij eten wat bij een tent dat geen naam mag hebben op de boulevard. De straat van ons hotel is donker dus echt op mijn gemak loop ik niet.
17 september – Taironaka
Wij hebben niet echt haast vanochtend. Zullen pas om 10:00 opgehaald worden voor de rit naar Taironaka dus wij nemen ook de tijd op het dakterras van ons hotel nadat wij eerst wat geld zijn gaan halen. Stipt op tijd staat de chauffeur voor de deur en als wij de bagage bij de receptie hebben afgegeven kunnen wij ook meteen op pad. De rit naar Taironaka duurt zo’n 1,5 uur. In the middle of nowhere rijden wij opeens de snelweg af door een “dorpje” naar de aanlegplaats van de boot. Wij moeten namelijk ook nog even met de boot. Ik vind het nu al helemaal geweldig. Na 300 m varen mogen wij alweer van de boot af want wij zijn al aangekomen bij ons onderkomen van vanavond. Het geheel ziet er behoorlijk verlaten uit maar de tuin is super mooi aangelegd en ziet er prachtig uit. Een van de meisjes toont ons de kamer die echt heel basic is maar prima is voor de ene nacht die wij hier blijven. Om de hoek van onze kamer is het restaurant waar nu Engelse les wordt gegeven. Ze zijn met z’n alleen een liedje aan het zingen (coz’ every little thing is going to be allright). Ik vind het prachtig. Als de Engelse les is afgelopen worden wij gevraagd of wij al door willen geven wat wij vanavond willen eten en of wij nu iets willen. De lunch nuttigen wij samen met de leraar Engels, Alexander (zal wel Alejandro geweest zijn) die ons onwijs veel verteld over dit gebied, de historie en hoe zij de toekomst zien. Interessante knul.
Tijdens ons gesprek slaat het weer volledig om. Donkere zwarte wolken en de nodige knallen luiden een onstuimige middag en avond in. Het regent zelfs zo hard dat al het personeel terug gaat naar hun dorp omdat ze bang zijn dat het niveau van de rivier dermate gaat stijgen dat ze zo meteen niet meer naar huis kunnen. De opzichters die hier wonen zullen onze avond maaltijd bereiden. Ik vind het prima. Ben gefascineerd door de enorme knallen en flitsen die alles zo
nu en dan verlichten en laten bewegen. Als het even ophoudt met regenen verkennen wij een beetje de omgeving. Achter het huis hebben ze een halve dierentuin waar ze ook mono titi’s hebben. Hele kleine aapjes die wij nog nooit eerder hebben gezien en kennelijk ook behoorlijk zeldzaam zijn. Ze komen alleen hier voor. Ook zien wij de vogel die volgens Alexander uniek is voor Colombia en nog een paar onwijze kakelende ara’s en veel eenden. ’s Avonds zijn wij alleen op de opzichters na. Als wij vanachter de keuken het reperteren van het Engelse liedje horen vragen wij of wij even mogen kijken. Dat vinden ze geweldig en wij krijgen meteen een optreden met wat gene maar daarna willen ze toch zo veel mogelijk van ons leren. Papa zit te glunderen en is duidelijk blij dat hij zich ook verstaanbaar kan maken in het Spaans.
18 september
Het was een redelijk onrustige nacht. Naast het feit dat het in de kamer ontzettend vochtig was, was het ook buiten onrustig met heel veel geluiden die wij nog nooit gehoord hadden, geritsel in de bosjes, weerlichten en onwijze onweer met de daarbij behorende regen. Uiteindelijk vallen wij denk ik rond een uur of 4 toch even in slaap. Wij moeten er vroeg uit want Alexander had ons aangeraden vroeg met de banden op pad te gaan omdat je dan de meeste kans zou hebben om dieren te zien. Na een flink ontbijt vertrekken wij met de banden om de Don Diego rivier af te drijven zodra de gids er is. Er is wat onduidelijkheid over de route want ik was van mening dat wij eerst nog een stuk zouden lopen alvorens het water in te gaan. Op de een of andere manier gaat dat niet gebeuren. Waarom is mij nog steeds onduidelijk. Wij vertrekken in ieder geval vanaf het resort dat de route behoorlijk verkort maar zeker niet minder mooi maakt. Wij zien apen, toekans (!), horen behoorlijk wat brulapen en klap op de vuurpijl ligt in de oever een babilla (kaaiman) te zonnen. Ook zien wij de top van de Sierra Nevada de Santa Marta die volgens Alexander echt alleen maar in de ochtend te zien is. Aan het einde van de dobber route kom je op een zandbank die de scheiding tussen rivier en zee kenmerkt. Wij lopen hier even rond en genieten van het geweldige uitzicht. Na 20 minuten merken wij echter dat wij letterlijk worden opgegeten door zandvlooien. Bootje laat daarna ook niet meer lang op zich wachten en varen wij in rustig tempo terug zodat wij nog alle kans hebben om aapjes te 
zien. Als wij weer bij het resort zijn staan wij even onder de waterpijp in onze kamer en lopen daarna nog even over het terrein omdat wij de terrassen nog even willen bekijken. Gister was dat door het onweer onmogelijk maar ook nu moet je behoorlijk uitkijken want het pad is onwijs glad. Wij eten daarna nog even iets en net op het moment dat het heel druk begint te worden, worden wij met het bootje terug gebracht naar civilization waar de transfer naar Tayrona al op ons staat te wachten.
Wij eten daarna nog even iets en net op het moment dat het heel druk begint te worden, worden wij met het bootje terug gebracht naar civilization waar de transfer naar Tayrona al op ons staat te wachten. Op de weg naar Taironaka kom je langs Tayrona dus ik 
wist dat het niet te ver was. Na +/- een uurtje rijden, worden wij bij de receptie van de eco lodges opgewacht met een overheerlijke coco’s cocktail waarna wij naar onze Ecohab voor de komende 2 nachten worden gebracht. GEWELDIG!! Ik denk dat wij het hier wel gaan uithouden. Wat een uitzicht en wat een plekje! Wij verkennen de omgeving een beetje om vervolgens bij ons privéstrand uit te komen waar wij genieten met een Club Colombia. This is paradise! Als de zon onder is, drinken wij nog wat op ons terras, gaan douchen en genieten van een heerlijke avondmaaltijd. Als wij van het restaurant terug keren naar onze ecohab schrik ik me helemaal dood als er echt een reuzepad op onze deur vastgekleefd zit. Gaan we de deur wel open doen? Zo meteen springt ie naar binnen. Haha, kan er nu om lachen, toen vond ik ‘m best eng, zo groot ook maar maakte me vooral druk omdat ik wist dat als ik naar het toilet wilde ook weer via de deur naar beneden moest. Misschien ook wel de reden dat ik die eerste nacht niet echt goed geslapen heb ondanks het magische plekje.
19 september – Parque Tayrona
Na de douche ontbijten wij heerlijk zonder arepas maar met Pancakes. Heerlijke afwisseling. Omdat wij graag willen zien of de rest van Tayrona net zo mooi is als ons stekje hebben wij met Erik en Barbara in Cabo de San Juan afgesproken. Erik hebben wij vorig jaar in Chili ontmoet en heel toevallig zit hij nu ook in Tayrona. Ik had bij het ontbijt gevraagd of wij via het strand daar naartoe konden lopen en dat werd toen bevestigd. Eenmaal op ons privestrand lijkt dat niet het geval te zijn en hebben wij al behoorljk wat tijd verloren maar goed, op naar Sendero de Arrecifes. Ik vind de wandeling geweldig. Door het dikke bos en stukken langs de kust loop je in zo’n 1,5 uur naar Arrecifes. Onderweg zien wij de mono titi in het wild. Ze zijn heel nieuwsgierig en komen steeds dichterbij totdat er een hele meute mensen aangelopen komt en dit kennelijk niet echt de moeite waard vind en zo veel lawaai maakt dat de aapjes ook snel verdwenen zijn. Jammer. In Arrecifes moeten wij nog zeker een uur verder om bij Cabo San Juan uit te komen. Ik twijfel of wij verder moeten want op ons shirt is geen droog plekje meer 
te bekennen en echt veel water hebben wij niet meer bij ons. Gelukkig lopen wij, net als het eerste stuk, redelijk beschut en besluiten maar door te lopen, ook wel zo leuk aangezien we daar hebben afgesproken. Rond 11 uur zijn wij in Cabo de San Juan en eenmaal daar hebben wij ook echt geen spijt van deze behoorlijke inspanning. Bij Martin knijpen wij ongeveer een glas aan vocht uit z’n shirt maar wat een schitterend plekje! Ben blij dat wij doorgelopen zijn. Leuk om Erik weer te zien en met Barbara kennis te maken. Zwemmen wat, kletsen wat en tegen lunchtijd doen wij dat ook nog voordat wij aan onze klim terug beginnen.
Precies om 4 uur zijn wij terug bij de ecohab en genieten we van ons biertje op ons privestrand na de heerlijke en schitterende dag van vandaag. Als zich hele donkere wolken boven ons verzamelen is het tijd om de borrel voort te zetten op onze veranda waar wij niet veel later gebeld worden met de vraag of wij vanavond nog willen eten. De wolken zijn onheilspellend en als alle gasten hebben gegeten kunnen zij naar huis. Met een wolkbreuk op de zandwegen hier is het al eens voorgevallen dat ze niet meer naar huis konden. Tijd om te douchen is er nog zegt ze dus dat doen wij snel om niet al te veel later weer aan een heerlijk maaltje te beginnen.
Bij terugkomst in onze hab zit de giga kikker er weer maar grappig hoe snel je aan dit soort dingen went want dit keer doen wij gewoon de deur open en laten wij hem zelfs even open staan.
20 september
Is this last day in Paradise? Jammer! Gelukkig hebben wij de transfer die eerst om 13:00 zou plaatsvinden kunnen verschuiven naar 16:00 en helemaal fijn; wij mogen de hut ook tot die tijd houden. Helemaal happy! Wij gaan lekker ontbijten en begeven ons daarna op ons prive strand waar wij steeds weer een plekje in de schaduw proberen te vinden todat wij gaan lunchen. Ja, verekt zwaar leven. De wandeling terug naar het strand is daarentegen een beproeving…het zand is zo heet dat er bijna niet op valt te lopen. Tot 3 uur spelen wij musical chairs om maar weer dat plekje in de schaduw te bemachtigen om daarna te douchen en uit te checken. Transfer komt niet veel later aangereden.
20 september – Santa Marta
Eenmaal terug in Santa Marta lijkt het of het de hele dag geregend heeft. Alle straten staan blank en het duurt dan ook even voordat wij bij ons hotel terug zijn ondanks het enorme tempo dat onze chauffeur erin heeft. Bij het hotel verklaart de halve platte band zijn haast. Hij stapt niet eens even uit en wij hebben de deur amper dichtgeslapen of hij is al met de noorderzon vertrokken. Bij de receptie krijgen wij onze tas terug en vragen of ze een taxi voor ons moeten bellen. Als wij aangeven dat wij vanavond nog hier slapen zegt de receptioniste dat dat niet kan omdat ze volgeboekt zijn. Na 20 minuten heen en weer heeft ze dan toch nog een kamer voor ons. Eenmaal op de kamer bellen wij Sander die net op zijn terugweg van Tayrona is. Wij spreken af dat hij ons komt halen op zijn terugweg zodat hij zich niet extra hoeft te haasten en kunnen wij nog even op het dakterras een biertje drinken. Hartstikke leuk om hem dan na een uurtje te zien. Lang geleden! Wij rijden met hem mee naar hun huis waar wij Isabel en zijn zoontje zien. Borrelen wat en rijden dan naar Taganga om wat te gaan eten. Leuk om ook dat even gezien te hebben en op zo’n heerlijk plekje aan zee bij te praten. Na oponthoud door de politie waarbij wij ook de auto nog uit moesten, brengt Sander ons terug naar het hotel waarna ik bij het tandenpoetsen onwijs de schrik krijg als ik een enorme klap vanuit de kamer hoor. Martin is bij het uittrekken van zijn shirt tussen de ventilator gekomen die hier op ridicule lage hoogte hangt. Gelukkig ziet het er niet helemaal erg uit maar hier gaat ie last van krijgen. Ga dus maar meteen even ijs halen. Hopelijk zwelt het dan niet helemaal als een ballon op.
21 september – Bogotá
Gelukkig ziet Martin z’n hand er goed uit. Ik denk dat het ijs goed geweest is. Gelukkig! Wij hebben helemaal geen zin in Santa Marta dus doen vooral zo min mogelijk vanochtend. Ik wil nog wel genieten van de heerlijk warmte waar wij vanmiddag weer afscheid van moeten nemen maar voor de rest hoef ik hier niet zo veel. Vliegtuig staat om 15:00 voor vertrek gepland en we worden om 13:00 hier opgehaald. Martin maakt even van de gelegenheid gebruik om zijn email te checken en ik schrijf nog even het reisverhaal bij. Wederom op tijd staat onze transfer op de stoep en zijn wij in no time op het Caribische vliegveld. Dat Caribische gevoel komt omdat de luchthaven echt aan zee ligt en de incheckomgeving allemaal open is. Vind het wel wat hebben. Op tijd boarden wij en vertrekken wij en dus zijn wij ook op tijd in Bogota waar Cero al op ons staat te wachten.
Binnen no time komen wij thuis in Abadia. Heerlijk om hier weer te zijn ondanks de temperatuur. Wij gooien de spullen neer en lopen eerst even naar de supermarkt voor water en voor wat lekkers. Gaan heerlijk op ons binnenplaatsje zitten en praten wat met een van de andere gasten. Tegen etenstijd lopen wij naar het restaurant want wij hebben wel zin in een heerlijk stuk vlees waar wij dan ook heerlijk van genieten.
22 september
Wij hebben de hele dag nog voordat wij vanavond om 19:00 weer opgehaald worden voor onze vlucht naar New York. Weten eerst niet zo goed wat wij willen gaan doen. Het is verrekte koud in Bogota dus besluiten wij na veel te lang in bed te zijn gebleven naar een shopping mall te gaan nadat wij ons toch nog via mail hebben opgegeven voor de free of charge stadswandeling die via het lokale toeristen bureau wordt aangeboden. Martin heeft een lange broek nodig en wonder boven wonder vinden wij er ook nog één. Als die gekocht is lopen wij vanaf de mall naar Paloquemao. Een mega grote groente, fruit, vlees en vis markt. Wij proeven allemaal fruit dat wij niet kennen en lopen da
n toch nog weer even naar de mall terug want Martin wil toch nog graag de leren tas kopen die wij hebben gezien. Daarna rennen wij naar een taxi om bij het Bolivar plein afgezet te worden. Op de hoek van het bolivar plein zit het toeristen centrum . Om 2 uur begint de stadswandeling. Het is nu tien voor twee. Net nog genoeg tijd om twee empanadas weg te moffelen en dan te beginnen met de wandeling. Jammergenoeg was ons niet gezegd dat de hele wandeling in het Spaans zou zijn. Op zich geen probleem maar wel als er alleen maar Zuid Amerikanen meelopen en zichzelf heel graag horen praten en wij dus niet echt iets zien maar alleen maar staan te kletsen en wij het daarvoor veel te koud hebben. Na een uur houden wij het dan ook voor gezien. Halen de tas op bij het toeristen bureau en gaan in het hotel op ons binnenpleintje zitten en daarna als wij echt geen vingers meer over hebben in het restaurant waar wij nog 1x genieten van een heerlijke maaltijd. Daarna onze tanden gepoetst en wederom op tijd opgehaald door Liliana die ons de allereerste avond ook van het vliegveld heeft opgehaald. Wij praten alsof wij al jaren vriendinnen zijn en worden 40 minuten later bij het vliegveld afgezet. IK WIL BLIJVEN! Wij checken toch maar in en gaan door de douane. Verbaast zijn we als wij dan merken dat hier geen wisselkantoor meer is. Niets aan te doen. Onze laatste uurtjes Colombia verbrengen wij in de lounge waar een hele aardige Colombiaan ons de laatste pesos nog wil wisselen voor Dollars. Top! Daar ook weer vanaf! Dan is het boarden en een vlucht van hel doorzitten om uiteindelijk om 5:30 in NY aan te komen.