Dit is het vervolg van onze reis door Noord Chili
Zo lang gedroomd van dit uitgestrekte land. Wisten dus ook zeker dat als dit land zou bevallen wij er nog een keer naar terug zouden moeten keren: Argentina, seguro que volveramos!
Route (rode lijn)
Agenda
| Datum | Van | Naar | Reistijd | Hotel | Opmerkingen |
| 13 September | San Pedro de Atacama | Salta | 10 uur | La Candela | |
| 14 September | Salta | La Candela | Auto ophalen | ||
| 15 September | Salta | Purmamarca | 4 uur | Terrazas de la Posta | Via La Cornisa |
| 16 September | Purmamarca | Salta | 8 uur | La Candela | Via San Antonio de loas Cobres voor de Polvorilla |
| 17 September | Salta | Cachí | 4 uur | El Cortijo | |
| 18 September | Cachí | Cafayate | 5 uur | Killa | |
| 19 September | Cafayate | Killa | |||
| 20 September | Cafayate | Salta | 4 uur | La Candela | |
| 21 September | Salta | Buenos Aires | 2 uur | Holiday Inn Express | Vlucht om 9:20, auto inleveren |
| 22 September | Buenos Aires | Holiday Inn Express | |||
| 23 September | Buenos Aires | Holiday Inn Express | |||
| 24 September | Buenos Aires | Esteros de Iberá | 4,5 uur | Irupe Lodge | |
| 25 September | Esteros de Iberá | Irupe Lodge | |||
| 26 September | Esteros de Iberá | Irupe Lodge | |||
| 27 September | Esteros de Iberá | Puerto Iguazú | 12 uur | La Sorgente | Vertrek 8:30 |
| 28 September | Puerto Iguazú | La Sorgente | |||
| 29 September | Puerto Iguazú | Foz do Iguaçu | 1,5 uur | San Martin | Excursie |
De bus is gelukkig mega op tijd en rijdt om 9:30 weg. Na 10 minuten zijn we al bij de Chileense grenspost. Wij staan slechts 1 uur in de rij waarna wij mam even bellen om haar te feliciteren en dan verder rijden over de Paso de Jama richting Argentinië. Er is een groot stuk no-mansland voordat wij de grens bij Argentinië bereiken. Hier staan wij, in tegenstelling to wat de me meesten hier meemaken, slecht een half uur te wachten voordat wij zelf door de paspoort controle heen mogen en daarna wij met koffer. Rit over de Paso de Jama is schitterend: lagunas, schitterende bergketens, enge bergwegen waar wij naar mijn zin veel te hard overheen rijden bij een te slechte film waar ik alleen maar het woord Carajo voorbij zie komen, 3 getuimeld vrachtwagens zie die echt vandaag gekiept zijn door de drukte die erbij staat, zoutvlaktes, gekleurde bergen en dan eindelijk Salta na een koffie break waarbij elke vrouw bijna droge koekjes krijgt en alle mannen chocolate cookies??? Ruilhandel ontstaat met vervolgens alles wat ook maar iemand in z’n tas heeft. Grappig! Salta!!!! De koffers worden uitgeladen; geven de bagagejongen onze twee eerste pesos Argentinos en gaan pinnen. Gelukkig weet ik de koers en weet ik twee backpackende meiden te weerhouden om hun hele banksaldo leeg te plunderen. Grappig tafereel. Wij nemen een taxi naar ons hotel. Ondanks het feit dat de chauffeur volgens ons hartstikke dronken is zijn wij binnen 5 minuten bij ons hotel.Een oase van rust met een zeer vriendelijke receptioniste die ons naar een schitterende kamer leidt. Wij gooien de bagage neer en lopen meteen naar het centrale plein van Salta waar het een
drukte van jewelste is door het Fiesta del Milagro. Wat ze precies vieren is mij onduidelijk maar in ieder geval heeft het veel aanhang en lopen mensen van Cachí en Cafayete een soort pelgrimsroute om hierbij aanwezig te kunnen zijn. Wij vinden, na een beetje zoeken, een heerlijk plekje op het plein waar wij onze eerste overheerlijke steak eten met een goed glas wijn. Of het goed is of niet maar de verkopende/bedelende kinderen worden door de gasten gevoerd met overblijfselen. Vind dat mooi om te zien en uiteraard geven wij ook meteen onze frieten, soepstengels en broodjes weg. Na het eten lopen wij nog even langs de kerk waar het allemaal gebeurt en vervolgen dan onze wandeling terug naar het hotel.
14 september 2011 – Salta
Ik ben jarig!!
Wij doen het lekker rustig aan. Slapen lekker uit, ontbijten in alle rust en lopen dan naar Alamo om onze huurauto voor de komende week op te halen. Man is ontzettend vriendelijk maar heel uitvoerig in zijn uitleg over waar wel te komen en waar niet. Wat wel te doen en wat niet. Als wij na een uur de auto, een Volkswagen Gol, meekrijgen mag Martin zijn behendigheid tonen door in deze harrewar naar het hotel terug te rijden. Martin boeit het allemaal niets en het lijkt wel hoe gecompliceerder het wordt, hoe meer lol hij erin heeft. Binnen no time zijn wij terug bij het hotel waar wij de auto lekker binnen kunnen zetten.
Wij laten de sleutels achter op de kamer en gaan Salta verder verkennen. Tussen alle processies door is het af en toe moeilijk maar geeft ook weer een bepaalde gezelligheid. Iedereen viert immers feest. Wij lopen alle straatjes een beetje rond en gaan om +/- 14:00 eten in een Vinoteca. Zag er goed uit maar het valt iets tegen. Wij willen even naar de centrale markt maar nu blijkt dat alle winkels tussen 2 en 5 dicht zijn. Siesta! De supermarkt is nog wel open dus wij kopen water, wat knabbels en wat anders te drinken en lopen terug naar het hotel. Het is heerlijk weer dus gaan wij lekker even met een boekje en een drankje ontspannen in onze hotel tuin. Heerlijk! Dit is ook vakantie! Tegen etenstijd lopen wij naar de voetgangers zone Balcarce waar ook weer veel restaurantjes en barretjes zijn. Balcarce staat bekend om de vele folklorische dansen die ’s avonds opgevoerd worden. Wij eten (nadat de ober eerst een woordenboek erbij haalt omdat wij maar niet begrijpen wat apio is) bij het enige restaurant waar geen opvoering is maar wij zien van alles. Daarna lekker onder de wol. Heerlijk temperatuurtje is het nog.
15 september
Ik heb het zwaar met wakker worden. De wijn smaakte gisteren iets te lekker. Toch staan wij bijtijds op want wij willen een beetje op tijd vertrekken. Bij het ontbijt krijgen wij een lekker eitje dat wonderen doet. Pakken hierna de spullen, laden de auto vol, checken uit en zetten koers naar San Salvador de Jujuy.
Er zijn twee wegen die naar deze plaats leiden. De snelweg die wij twee dagen geleden met de bus genomen hebben, of de Cornisa. Schitterende weg door de bergen met schitterende vergezichten, loslopende paarden en koeien en heel veel vlinders. Kan het iedereen aanraden om deze weg te nemen. Na +/- 4 uur rijden zijn wij in Purmamarca. Wij kiezen ervoor om hier te blijven slapen omdat wij zo morgenvroeg al de wandeling bij de Cerro de Siete Colores kunnen maken en dit al op weg ligt van de route die wij morgen willen rijden. Wij hebben nog niets geboekt maar vinden eigenlijk in no time een hotel waar wij willen blijven en waar wij de auto op de parkeerplaats van het hotel kunnen zetten. Wij gooien de bagage op de kamer en rijden naar Tilcara. Liefelijk dorp waar wij even lunchen en een beetje rondlopen.
Wij rijden terug richting Purmamarca en laten, heel dom (ja we waren een beetje dom), het tanken voor gezien omdat wij geen zin hebben om een half uur in de rij te stan) en verbazen ons over de plek waar wij vooral uitgenodigd worden Maimara te bezoeken: boven een begraafplaats. Toch rijden wij erin want wij hadden op de heenweg gezien dat hier een Bodega was. Wij rijden en rijden en dan blijkt dat wij de nu droge rivierbedding over moeten rijden. Mmm, misschien niet zo’n verstandig idee met ons Gol’tje en laten het dus voor gezien. Eenmaal in Purmamarca lopen wij het centrum in, kopen nog wat te drinken en willen vol goede moed aan de wandeling naar een top waarvandaan je een mooi uitzicht zou hebben over de Cerro de Siete Colores beginnen als wij van een vrouwtje horen dat dat nu geen goed moment is omdat de berg nu in de schaduw ligt. Gelukkig horen wij het nu en niet pas als wij boven zijn. Lopen richting hotel en dan zien wij dat eigenlijk vlak naast ons hotel ook een bergje ligt dat je kunt beklimmen om een goed uitzicht te hebben. Dit is niet hoog dus dat doen wij toch maar even. Hier blijkt inderdaad dat de kleuren nu minder vel zijn omdat inderdaad de berg in de schaduw ligt. Wij lopen terug naar het hotel en gaan in de laatste zonnestralen lekker een boekje lezen. Als het te fris wordt maken wij ons klaar om te gaan eten wat wij bij de Posta doen. Wij eten iets lokaals wat niet echt super lekker is maar de buikjes zijn weer gevuld en kunnen lekker gaan slapen.
16 September
Als wij wakker worden begint de zon net op te komen dus wij douchen snel en gaan meteen naar de Mirador dichtbij ons hotel. Er is niemand en dat geeft het toch allemaal net weer iets meers bijzonders. Als wij de nodige foto’s hebben gemaakt willen wij eigenlijk de wandeling om de berg maken maar de 2 uur die daarvoor staat hebben wij eigenlijk niet want wij willen vandaag eigenlijk weer veel te veel. Laten de wandeling zitten en gaan terug naar het hotel voor een ontbijtje. Het stelt niet zo veel voor maar hier komen wij een deel van de dag wel mee door. Wij pakken onze spullen en rijden weer een gedeelte van de Paso de Jama op weg naar de Salinas Grandes. Hier zijn wij met de bus langs geweest maar willen er eigenlijk wel even stoppen. Wij rijden de berg op en op 4170m kopen wij een souvenir. Wij rijden de andere kant de berg weer af en zijn dan in no time bij de Salinas Grandes die je tot mijn verbazing ook op mag rijden. Na allerlei soorten foto’s gemaakt te hebben moeten wij onszelf echt dwingen om verder te rijden want anders wordt het allemaal wel erg laat. Wij rijden een stukje terug waar wij de Ruta 40 nemen richting San Antonio de los Cobres waar de hoogste treinbrug van de wereld te zien is. Wij weten dat het een niet geasfalteerde weg moet zijn maar wij hadden dit toch niet verwacht en bij overmaat van ramp begint na een km of 10 een heel groot rood lampje te 
branden op ons dashboard. Motor oververhit! Gelukkig hebben wij rijkelijk veel water aan boord maar er gaan zonder problemen meteen 3 liter water in het koelvloeistof-reservoir. Lichte paniek, bij mij althans. Gelukkig wordt deze weg door nog een paar toeristen genomen en stoppen een paar Porteños om te vragen of ze ons kunnen helpen. Zij kunnen ook niet veel doen dus ik vraag of wij een stukje achter hun aan mogen rijden voor het geval dat. Daar hebben ze geen probleem mee maar na 10 minuten zien wij het lampje weer. Wij stoppen en zij ook. Wij hebben geen mobiel bereik en hopende op een betere ontvangst op hun telefoon vraag ik of ze dat willen bekijken. Zij hebben ook geen mobiel bereik. Zij gaan verderop even kijken of ze water kunnen halen. Ik heb daar een hard hoofd in maar zeg wel dat wij na een half uur een kant op gaan proberen te rijden. Ik houd nog een paar Franse toeristen aan die mij nog een fles water kunnen afstaan waarvan wij nog wat in het koelvloeistof reservoir gooien en dan na 40 minuten proberen wij op goed geluk onze weg weer te vervolgen. Wij hebben nog 80 km te gaan naar San Antonio de los Cobres over deze weg maar terug moeten wij de berg weer over. Lijkt ons ook niet zo’n goed idee. Doorgaan dan maar. Wonderwel komen wij in SA dl C aan waar wij volgens de kaart ook moeten kunnen tanken. San Antonio is een spook dorp. Er is niets of niemand en degene die er wel is wil zo min mogelijk van je. Als wij eindelijk het benzinestation hebben gevond
en wordt ons medegedeeld dat er morgen misschien pas wel weer Nafta komt. Morgen? Misschien? En nu? Ik laat Martin staan en ga kijken waar ik water kan kopen. Niks is open en het spookt echt. Als ik een hostel in loop om te vragen waar ik water kan kopen wijst ze mij de weg en laat mij weten als het dicht is ik gewoon maar moest kloppen. Een norse man doet open die een vermogen vraagt voor een fles water maar ik wil het hebben en als ik vraag of hij ook benzine verkoopt zegt hij ja. Ik laat Martin komen en als wij eenmaal met de auto voor de deur staan, heeft hij alleen diesel. Shit! Martin heeft intussen berekend dat wij Salta misschien net wel of net niet gaan halen met de benzine die wij hebben. Wij moeten de Polvorilla, de brug van de Tren a las Las Nubes op 4200m hoogte laten schieten want dat is nog eens 25 km hiervandaan en heen en terug gaan wij dat niet halen. Wij rijden richting Ruta 51 als na 10 km blijkt dat wij de verkeerde kant oprijden. Shit shit shit! Het eerst volgende halve uur hebben wij niets meer gezegd! Ik heb alleen maar oog voor 3 zaken: motortemperatuur, benzinepeil en alle km bordjes die aangeven hoe ver we nog moeten. Bij km paal 100 denken wij echt even dat wij het gaan halen en er komt een verlichting. Wij beginnen weer te praten totdat bij km 80 benzinepeil opeens gigantisch zakt. Gaan wij dit echt halen? Wij hebben het geluk dat wij voornamelijk downhill rijden, dat er geen haarspeldbochten zijn en dat wij daardoor de auto in z’n vrij de berg kunnen laten afscheuren. Normaal gesproken is dit geen snelheid om een berg af te rijden maar wij hebben niet zo heel veel keus. Na ontelbare desvíos door rivierbeddingen, stijgen en dalen van de benzinemeter en onmogelijke paden lijkt ongeveer 40km voor ons doel de bewoonde wereld een beetje in zicht te komen. Wij bespreken evt. scenario’s over wat we doen mochten wij alsnog stil komen te staan en dan komen wij in een Campo Quijano zo’n 20 km voor Salta. Wij durven het aan om even te stoppen om te vragen waar het dichtstbijzijnde tankstation is. Als ze ons een dorp zeggen dat 13 km in de verkeerde richting van Salta is, durven wij het er niet op te wagen en rijden toch door naar Salta. Ik denk eerst nog af te slaan bij het vliegveld omdat daar over het algemeen wel een tankstation is maar ook dat risico durven wij niet te nemen. Als wij dan eindelijk een tankstation zien komt echt een zucht van verlichting. Er zat echt niets meer in de tank! Wat een geluk. Wij hebben geen hotel geregeld en omdat La Candela zo goed bevallen is gaan wij het daar als eerste proberen maar stoppen eerst bij een Hipermercado waar wij drank en lekkere dingen gaan halen.
Gelukkig heeft La Candela nog een kamer! Wij moeten nog even wachten voordat de kamer klaar is en in die tijd bel ik Alamo om te vertellen wat er aan de hand is want bij het binnenrijden van Salta zagen wij de temperatuur van de motor toch weer omhoog gaan. Zij vragen of wij even langs kantoor willen rijden maar als ik aangeef dat wij helemaal kapot zijn zeggen ze dat ze over een kwartier bij ons zijn. Dat zijn ze ook. Wij lopen naar ons erg stoffig wagentje en vertel ze nog een keer wat er gebeurd is. Zij vullen het reservoir met koelvloeistof, zetten de motor aan en dan zegt de aardige man van 2 dagen geleden, weet je wat wij nemen de auto mee. Wij willen het gewoon goed nakijken. Over een uur hebben jullie een andere auto. Top service! Kan niet anders zeggen. In die tijd gaan wij douchen, even zelf stofvrij worden, en een dikke borrel drinken op het terras van het hotel. Exact een uur later komt Alamo een andere auto afleveren (lekker stofvrij!). Wij handelen het papierwerk snel af en drinken dan nog onze borrel op. Lopen daarna naar Balcarce want wij hadden daar de vorige keer een tent gezien waar wij eigenlijk wel hadden willen eten. Heerlijk eten wij er en genieten van het feit dat wij Salta gehaald hebben. Morgen slapen wij uit!
17 september – Cachí
Na een slechte nacht waarin ik van alles droom: politie controles, auto’s die ermee ophouden enz. blijkt het te regenen als wij wakker worden. Het regent!!! En niet zo’n beetje ook. Jamás llueve en está epoca hoor ik de receptioniste nog zeggen! Wij laten ons tijd en gaan rustig ontbijten. In de tussentijd belt de receptioniste om te vragen of de weg naar Cachi nog wel open is. Die blijken ze af en toe te sluiten als het zo regent. Weg is open dus wij checken uit en vervolgen onze route.
Weg is open dus wij checken uit en vervolgen onze route. Via de Cuesta de Obispio rijden wij naar Cachí. Het is wederom een schitterende route maar hoe hoger we komen mistiger en modderiger het wordt. Zicht is soms niet meer dan 2meter. Gelukkig is het aan de andere kant van de berg droog maar wel erg koud. Toch vergeten wij dat vrij snel als wij door het Parque Nacional Los Cardones rijden. Duizenden cactussen. Het is echt ongelooflijk. Eenmaal in Cachí weten wij eigenlijk niet zo goed wat wij hier moeten doen maar dat geeft ook wat rust. Wij zoeken een hotelletje en komen uiteindelijk bij het Boutique hotel El Cortijo uit dat een heerlijk klein patio’tje heeft. Lopen eerst even naar het centrum om wat te eten en wat geld te halen en gaan dan lekker in het zonnetje op onze patio zitten waar ze het fonteintje weer voor ons aan zetten. Hier blijven wij lekker zitten totdat het frisser wordt waarna wij even gaan douchen en naar het centrum lopen om wat te eten. Achteraf hadden wij misschien beter in het hotel kunnen blijven eten maar ach de eigenaresse van de zaak maakte het niet zo lekkere eten redelijk goed.
18 September – Cafayate
Wij zijn redelijk op
tijd wakker en gaan er dan ook maar meteen uit. Genieten van een lekker ontbijtje in het hotel en vervolgen dan onze route naar Cafayate. Wij nemen wederom de RN40 dat wederom ongeasfalteerd is maar echt schitterend is. De weg leidt door la Quebrada de las Flechas wat echt onbeschrijfelijk mooi is. Het is ook ongelooflijk hoe tijdens deze 120km het landschap voortdurend veranderd.
Wij nemen wederom de RN40 dat wederom ongeasfalteerd is maar echt schitterend is. De weg leidt door la Quebrada de las Flechas wat echt onbeschrijfelijk mooi is. Het is ook ongelooflijk hoe tijdens deze 120km het landschap voortdurend veranderd. Omdat de hele weg ongeasfalteerd is, komen wij 4 uur later aan in Cafayate waar het bewolkt is en redelijk fris. Het is even zoeken naar een hotelletje. Er zijn er genoeg maar wij zijn er niet meteen over uit. Uiteindelijk besluiten wij in het boutique hotel Killa te gaan slapen waarvan ik een foldertje uit het hotel in Cachi had meegenomen. Hotels zijn in Cafayate redelijk aan de prijs en zo ook deze maar eenmaal door de poort is het echt een oase. Iets wat je totaal niet verwacht als je voor de poort staat. Wij zetten de spullen neer en lopen naar het centrale plein waar el Mundo de la Empanada moet zijn. Daar kun je volgens de eigenaresse van het hotel de lekkerste Empanadas eten. Het is een klein kneuterig tentje maar als je de eigenaresse ziet lopen dan weet je dat de empanadas goed moeten zijn want ze heeft er zelf ook al menigeen op. Op de kaart staan empanadas met 12 verschillende vullingen. Je kunt ook een hele platter met 12 stuks bestellen maar die gaan wij nooit op krijgen dus doen wij maar niet. Als de bestelling dan eenmaal komt weet de eigenaresse ons precies te vertellen in welke wat zit alhoewel dat voor het blote oog niet te zien is. Ze heeft heel slim elke vulling van een ander motiefje aan de zijkanten voorzien. Als wij het buikje vol hebben lopen wij even naar het toeristen centrum voor een kaartje waar alle bodegas op staan waarna wij meteen ons geluk gaan beproeven bij Banda. De wijnen zijn ok maar degene die ze voor ons inschenkt is echt een engerd. Wij proberen dan ook na het proeven meteen verder te gaan. Zo komen wij weer terug in het Centrum waar wij bij El Tránsito binnen gaan. De wijnen zijn lekker maar duidelijk is dat je in elke bodega niet meer dan drie wijnen te proeven gaat krijgen en dat ze de reservas niet ontkurken. Dat was in Nieuw Zeeland anders maar ook wel weer begrijpelijk dat
ze dat niet doen. Vanuit hier steken wij de straat over naar Nanni. Dit merk zijn wij al op veel kaarten tegengekomen dus wij zijn wel benieuwd. Dit is de eerste Bodega waar je moet betalen voor de proeverij. Iets waar ik totaal niet op tegen zou zijn als ze er dan ook een reserva tussen zouden hebben staan. Als wij te lang moeten wachten besluiten wij toch eerst naar het museo de vino te gaan. De receptioniste van het hotel vertelde ons namelijk al dat die morgen waarschijnlijk dicht zou zijn. Nu maar doen dan. Het is een mooi museum maar het is vnl veel leeswerk wat ik jammer vind en als op het derde plakkaat al staat dat het in Cafayate altijd despejado is dan kunnen ze vanaf vandaag dat bord veranderen. Het is wel ok. Niet indrukwekkend. Wij lopen langs een kleine Vinoteca waar wij onze favoriete wijn kopen: Elementos van Bodegas Esteco. Nemen wij lekker mee naar de kamer want buiten is het nu niet echt behaaglijk meer. Eenmaal daar verheug ik me op een warme douche die ik helaas niet krijg. Blijkt dat ze er net mee bezig waren. Over 10 minuten is er weer warm water. Voor mij te laat. Heb al 2 truien en een warme broek aan. Wij gaan daarna heerlijke Parilla eten bij El Cardón waar ook live entertainment is. Daarna drinken wij nog een koffie bij de ijstent op de hoek en gaan dan heerlijk slapen.
19 September
Als wij wakker worden en de gordijnen opentrekken dan word ik meteen blij: zonneschijn!! Kan dan ook niet wachten om naar buiten te gaan waar ik verrast wordt door flinke kou. Eerst maar ontbijten dan. Heerlijk ontbijtbuffetje met alles erop en eraan, nou ja bijna dan. Wij zijn een beetje besluiteloos wat we gaan doen. Kunnen naar de ruínas de Quílmes waarvoor we toch weer 1,5 uur in de auto moeten zitten of naar de Sendero de Cataratas dat de volgende straat, Desarividio, uitrijden is. Ik heb echt geen zin in een lange autotocht en wij besluiten dus het laatste te gaan doen. Daar komen wij nog eerst langs een wijngaard waar ze een hotel op hebben gebouwd. Ziet er schitterend uit. Iets verderop komen wij op een doodlopende weg waar een man zich meteen aanbiedt als gids. Ik twijfel geen moment, heb geen zin om weer bij elke kruising af te vragen of wij wel de goede kant op lopen. Als wij dan ook beginnen, lopen wij meteen een kant op waar geen bewegwijzering is, ik me ook afvraag of dit wel verantwoord klimmen is maar waar we meteen een mooi uitzicht hebben over Cafayate. Gelukkig wil de man wel vertellen als jij maar vragen stelt. Na 20 minuten lopen komen wij de eerste verdwaalde toeristen tegen (en niet de laatsten). Een groepje Fransen die onze gids uiteraard graag meeneemt tegen de gewenste betaling. Helaas vinden wij dit een minder goed plan maar je gaat ze daar ook niet laten staan. Ons looptempo zakt opeens ontzettend terug want in tegenstelling tot de vrouwen zijn deze twee mannen ontzettende angsthazen en moeten ze door de meiden steeds opgevangen worden. Als wij met de zoveelste is-dit-wel-verantwoord-klim beginnen haken de Fransen af. Ze zien het niet meer zitten, juist nu wij bij Catarata nummer 1 zijn. Ik vind het prima en de gids is er kennelijk ook niet droevig om zolang ze hem zijn beloofde geld maar geven. Wij lopen nog een gevaarlijk stuk verder naar nummer 2 en dan naar nummer 3 waar wij even mogen uitblazen terwijl de gids gaat inspecteren of er nog verdwaalden rondlopen. Dan moeten wij ons wurmen door een pas-ik-daar-wel-door gat waarna wij alleen maar nog downhill naar beneden wandelen. Als wij er bijna zijn verslapt bij mij de aandacht en val ik nog in de stroom water. Koud!! Gelukkig valt de schade mee: twee natte schoenen. Bij terugkomst bij de auto rijden wij meteen, nadat wij de gids betaald hebben, naar de Finca de las Nubes. Dit is ook een Bodega waar je wijn kunt proeven en waar het heerlijk rustig is. Wij hopen meteen dat wij er oo
k wat kunnen eten. Wij moeten even wachten op de degustación maar eten kunnen wij hier niet totdat op dat moment nog twee Argentijnen aankomen die hetzelfde vragen. Ze wil voor ons allemaal wel empanadas maken en dat vinden wij prima. Degustación wordt vooraf gegaan door een kleine uitleg in hun wijnmakerij. Het is een hele kleine bodega wat zeker zijn charme heeft. Na de degustación kopen wij een fles rosé uit het vat en gaan heerlijk in de tuin met de fles zitten en genieten van onze empanadas. Als de fles bijna leeg is, gaan wij verder. De rest nemen wij wel mee voor vanavond want wij willen nog wel even naar de Bodega van ons favoriete wijntje. Bij El Esteco gaat het allemaal formeler. Wij moeten ons melden bij de bewaking en kunnen nergens naar binnen zonder rondleiding. Ook moeten wij hier een enorm bedrag betalen voor het proeven. Wij zouden het ervoor over hebben gehad als wij niet 45 minuten nog hadden moeten wachten. Daar hadden wij geen zin in. Wij rijden het centrum weer in naar een hele kleine Bodega, José Figueroas, waar ze maar 6000 flessen per jaar maken. Omdat ze er erg weinig maken vragen ze om een contributie en dat begrijpen wij. De wijn is heerlijk. Zo’n Malbec heb je nog nooit geproefd. Heerlijk! Vanuit hier willen wij nog wel 1 Bodega doen omdat die bij ons om de hoek is en wij dus eerst de auto weg kunnen brengen. Wij lopen binnen 3 minuten naar Domingo Hermanos, één van de grotere jongens hier volgens mij. Wij moeten even wachten, de tour is bijna afgelopen, maar in het zonnetje is het geen straf. Geheel tegen mijn verwachting in krijgen wij redelijke wijntjes te proeven en nog lekker kaasjes ook. Daarna lopen wij met een Argentijns stel mee voor de tour die erg leuk is om te zien, helemaal omdat ze net bezig waren van die kruiken te wassen. Daarna hebben wij onze Elementos en de rest van de rosé van kant gemaakt bij het zwembad van het hotel waarna wij heerlijk zijn gaan eten bij een wijnrestaurant.
20 september – Salta
Wij staan een beetje bijtijds op. Wij willen niet te laat weg want de terugreis naar Salta duurt zo’n 4 uur en heb nog wel enkele stops in mijn gedachte. Wij ontbijten, rekenen af en zetten via de 68 koers naar Salta. Deze route gaat dwars door de Quebrada de las Conchas. Wij willen niet bij elke bezichtiging stoppen maar stoppen wel bij een klein toeristen stalletje waar wij nog even wat water willen kopen, el Amfiteatro, waar heerlijk muziek gemaakt wordt, la Garganta del Diablo, waar ik em laat verleiden tot een niets leidende klim en een wegrestuarant waar het heerlijk toeven is in het zonnetje. Bij het binnenrijden van Salta stoppen wij eerst nog even weer bij de hipermercado voor wat proviand en rijden dan naar La Candela waar weer een heerlijke kamer op ons te wachten staat en waar wij rond 15:30 aankomen. Het voelt al bijna als thuis! Wij gaan heerlijk bijkomen in de tuin, pakken daarna de koffers even weer goed in, gaan nog een keer heerlijk eten op het 9 de Julio plein (nu zonder de drukte van la fiesta 
del milagro) en kruipen dan heerlijk voldaan over Noord Argentinië onder de wol.
21 september
Wij staan om 6:15 op zodat wij nog even kunnen eten voordat wij naar het vliegveld moeten vertrekken voor onze vlucht naar Buenos Aires. Het ontbijt is zoals gewoonlijk prima, uitchecken gaat wat traag (geef mij die meiden maar) en dan is met de auto het vliegveld zo gevonden. Wij zetten de auto ergens neer en gaan maar eerst inchecken alvorens de auto in te leveren want het kantoor is nog niet open. Het inchecken gaat wat traag en dan blijkt de vlucht ook nog 40 minuten vertraagd te zijn. Het zij zo. Het inleveren van de auto gaat snel en eigenlijk zijn wij daar zo klaar. In de hal voor de gates moeten wij wachten. Als eenmaal de gate opengaat staan wij nog minstens 45 minuten in de rij. Duurt eeuwen en eigenlijk net voordat de vlucht vertrekt gaan wij aan boord. De vlucht gaat verder voorspoedig.
Pakken hierna de spullen, laden de auto vol, checken uit en zetten koers naar San Salvador de Jujuy. Er zijn twee wegen die naar deze plaats leiden. De snelweg die wij twee dagen geleden met de bus genomen hebben, of de Cornisa. Schitterende weg door de bergen met schitterende vergezichten, loslopende paarden en koeien en heel veel vlinders. Kan het iedereen aanraden om deze weg te nemen. Na +/- 4 uur rijden zijn wij in Purmamarca. Wij kiezen ervoor om hier te blijven slapen omdat wij zo morgenvroeg al de wandeling bij de Cerro de Siete Colores kunnen maken en dit al op weg ligt van de route die wij morgen willen rijden. Wij hebben nog niets geboekt maar vinden eigenlijk in no time een hotel waar wij willen blijven en waar wij de auto op de parkeerplaats van het hotel kunnen zetten. Wij gooien de bagage op de kamer en rijden naar Tilcara. Liefelijk dorp waar wij even lunchen en een beetje rondlopen.
22 September – Buenos Aires
Als wij de gordijnen opentrekken ziet het er niet echt heel erg zonnig uit buiten. In de lift, op weg naar het ontbijt, zien wij dat het slechts 13 graden is en dat het niet veel warmer gaat worden vandaag. Misschien niet zo’n goed idee om vandaag die hop on hop off bus te gaan doen. Eerst maar even ontbijten wat overigens prima verzorgd is. Als wij ons eenmaal op straat begeven lopen wij na 10 minuten terug naar het hotel. Het is kouder als wij dachten. Er is een gemene koude wind dus wij willen eerst nog even een extra trui aantrekken. Met extra laag kleding lopen wij naar de Casa Rosada. Het bekende regeringsgebouw waar Evita haar volk toesprak. Het is echt koud dus wij lopen hierna eerst even een café in om op te warmen. Wij besluiten vanaf hier een metro te pakken naar Palermo. Een hippe upcoming wijk waar wij lekker een beetje slenteren en ook gaan lunchen. Daarna lopen wij nog een beetje door de botanische tuin alvorens de metro weer te nemen en rond 17:00 in het hotel aan te komen. 
Wij zijn door en door koud. Eerst maar lekker even onder de warme douche en even de verwarming aan. Wij zitten aan een tango show te denken maar als ik de internet sites bekijk is het allemaal wel heel erg commercieel. Gisteren zijn wij langs een vaag restaurant gelopen waar ze ook een tango opvoeren maar waar de nadruk nog steeds op het eten ligt dus besluiten dat als alternatief te doen. Het is even zoeken waar het ook alweer was maar zodra wij de Suipacha inlopen weet ik het weer. Wij zijn precies op tijd want het restaurant begint al behoorlijk
vol te lopen. Ons voorgerecht is wat vaag…is dit mozzarella? Maar het vlees is echt top. Ik denk bijna het lekkerste wat ik tot nu toe gehad heb en wij zijn blij verrast. Het tango dansen is aardig, wij zijn geen kenners dus vinden het prima zo.
23 September
Als ik vanochtend de gordijnen open trek ziet het er een stuk beter uit als gisteren dus willen wij vandaag de hop on hop off proberen. Helaas staat de temperatuur meter in de lift nog steeds op 13 graden. Het zal toch niet? Om 10:30 stappen wij na een goed ontbijt op de Hop On Hop Off in Puerto Madero. Het is berekoud!!! Het eerste stuk van de route hebben wij grotendeels al gelopen en wat er door de koptelefoon voor info wordt gegeven kan ik niet volgen. Ik heb die knop echt op Engels, Duits en Spaans gezet maar hoor alleen maar Hebreeuws. Onze eerste stop is bij het 
Hippodromo. Ik hoop aan de overkant misschien een potje polo mee te pikken maar daar is niks aan de hand. Bij het hippodromo zelf is een groot casino en een grote racetrack. Martin wil z’n geluk wel even beproeven op 1 van de slots maar ze zijn allemaal bezet. Als ik bij receptie vraag of er vandaag ook nog geracet wordt weten ze mij blij te maken met een ja vanaf 14:30. Ok wegwezen dus en eerst de rest van de route doen en dan terug komen. Onze volgende stop is Recoleta. Nog zo’n up and coming wijk in Buenos Aires waar ook de begraafplaats van Evita Perón is. Toen wij de begraafplaats opliepen waren wij toch verbaast hoe groot dit geheel was. Het leek wel een dorp. Na ook even het graf van Evita bewonderd te hebben zijn wij tegenover de begraafplaats op het terras van Brewery Buller gaan zitten (jawel de zon is gaan schijnen). Deze brewery brouwt hun eigen bier en maken ook wat kleine snacks. Prima lunch plekje dus. Wij genieten in het zonnetje maar ook helaas niet te lang want w
ij willen de rest van de rit nog doen en terug naar het Hippodromo. Het mooie weer zorgt ook voor extra drukte in de bus want bij elke halte staan behoorlijk wat mensen. Dit is ook de reden waarom wij San Telmo maar links laten liggen. Als wij eenmaal La Boca inrijden (na een 20 minuten durende plaspauze vlak voorbij het stadion, waar ging dat over?) twijfelen we of wij bij el Caminito er wel uit zullen gaan want er staat een rij mensen waar je eng van wordt en waarvan je weet dat je er zo meteen achteraan mag sluiten. Toch gaan wij er maar uit. Wil deze wijk toch wel even doorgelopen zijn. Wij lopen een turbo rondje wat deze wijk eigenlijk geen eer aan doet maar wij willen eigenlijk met de volgende bus alweer mee kunnen. Dat lukt helaas niet maar na 45 minuten wachten in de kou (ja het is alweer enorm afgekoeld) hebben wij wel de volgende bus en besluiten wij ook lekker beneden, in de warmte, te blijven zitten. Wij maken de route af totdat wij weer bij het Hippodromo uitkomen. Wij kunnen eigenlijk nergens naar binnen maar vinden uiteindelijk een plek te bemachtigen door het restaurant heen. 
Wat een volk, Yuck, maar het voorbij racen van de paarden is het staan in de kou wel waard. Wij houden de kou echter maar twee races vol en besluiten dan een taxi te pakken naar ons hotel. Wij zijn koud en moe. Tegenover ons hotel kopen wij in de 24/7 wat lekkers en in de liquorstore naast ons hotel het verdere wat wij nodig hebben om weer warm te worden. Eigenlijk hebben wij ook geen zin meer om naar buiten te gaan als wij eenmaal opgewarmd zijn maar we moeten nog pinnen dus uiteindelijk er toch maar weer uit. Wij lopen ruim een half uur rond en hebben minstens 8 banken geprobeerd maar nergens kunnen wij pinnen. Wij zijn ook zo slim geweest om maar 1 kaart mee te nemen dus wij terug naar het hotel om andere kaart op te halen. Ook met deze kaart lukt het nergens totdat wij de credit card maar gebruiken en het gelukkig daar wel mee lukt. Gaan het eerste de beste restaurant in waar wij bijna omvallen als wij de prijzen zien maar wel onwijs lekker eten. Wij hebben geen zin meer om nog maar 1 verdere stap te zetten.
24 September
Wij moeten bijtijds op want onze vlucht naar Posadas staat om 9:55 gepland. Het is maar 20 minuten naar het Aeroparque vliegveld maar wij willen ook eerst nog even ontbijten. Eenmaal op het vliegveld blijkt dat het een goede keuze was om bijtijds te vertrekken. Wat een chaos is het wederom hier. Wij staan bijna 1.5 uur in de rij voordat wij eindelijk kunnen inchecken. Eenmaal door de douane is het een oase van rust en ziet het vliegveld er heel anders uit dan bij de bagage band en bij de incheckbalie. Ook hier wijzigt de gate geregeld maar verandert deze niet mee op het scherm. Het is dus ook hier een behoorlijke chaos. Als wij eenmaal aan boord zijn (super nieuw vliegtuig), de deuren allang dicht zijn en onze vertrektijd allang voorbij is staan wij nog eens 1 uur aan de gate. Er wordt niet gemeld waarom. Als wij eindelijk beginnen te taxiën, blijken meer mensen er genoeg van te hebben want iedereen begint te klappen. Het lijkt alsof de piloten hiervan niet gecharmeerd zijn want meteen staan wij weer een half uur stil. Gaan wij ooit nog in Posadas aankomen? Uiteindelijk vertrekken wij dan toch, helaas!!! Wat is Buenos Aires een heerlijke stad!
Uiteindelijk vertrekken wij dan toch. Ruim een uur na schema tijd komen wij aan mar van de chaos in Buenos Aires is gelukkig hier niets te merken. Onze transfer naar Irupe Wilderness Lodge staat gelukkig op ons te wachten maar wat meteen opvalt is dat het hier ook gewoon koud is en bewolkt. Had ik niet verwacht. Alejandro brengt ons in 2.5 uur naar Esteros del Iberá, zeg maar voor het gemak de Argentijnse Pantanal. De route is schitterend maar ook in Esteros is het nog steeds koud en bewolkt en is het maar 16 graden. Brr! In de paar stralen zon die even doorkomen eten wij even wat hapjes en drinken wij even wat. Er komt ook meteen iemand van de bootjes om te zeggen dat wij nu een avond vaart hebben. Wij begrijpen er niets van maar ze zeggen dat de weersvoorspellingen slecht zijn en dat wij beter vandaag mee kunnen gaan. Eigenlijk ben ik kapot en heb ik het koud maar nu schijnt in ieder geval de zon een beetje dus wij besluiten toch maar mee te gaan. In een motorboot met een familie varen 
wij 3 uur door de wetlands en zien wij veel capybaras, kaaimannen en vogels. Wij zijn om 19:30 terug en zien echt wolken van muggen. Ik kan alleen maar hopen dat die niet allemaal steken anders zijn wij morgen lek. Wij lopen naar de kamer want wij hopen daar wat op te warmen. Zet zelfs de rijdende verwarming en de airco op warm aan. Brrr! Borrel die wij nog op het vliegveld hebben gekocht komt goed van pas. Daarna gaan wij naar de eetzaal. Het is niet slecht maar lekker is anders (groentesoep, varkensribben en applecrumble). Ik wil alleen nog maar naar een warm bed.
25 September – Esteros de Iberá
Wij hebben vandaag un día en el campo en worden daarvoor om 9:30 opgehaald om naar Paraje Iguay gebracht te worden wat ongeveer een 40 minuten rijden van Irupe afligt. Eenmaal daar worden wij meteen op een paard gezet om vervolgens door el campo heen te stappen. Ik vind het schitterend maar hoop toch zometeen op wat meer actie. Na zo’n 40 minuten stoppen wij bij schoonmama voor verse grapefruit sap, smaakt heerlijk, en Yerba de Mate. Yerba de Mate is echt iets Argentijns. Als je iemand met een thermoskan op straat ziet lopen (wie heeft er eigenlijk geen bij zich) 100% kans dat hij/zij water mee heeft voor z’n mate. Mate zijn gedroogde kruiden waarmee ze een beker helemaal volstoppen en dan maar heet water overheen blijven gooien en dan het water met een metalen rietje opdrinken. Je kunt het al dan niet gezoet drinken en volgens mij ook flink je lippen verbranden aan dat metalen rietje maar dat blijkt niemand last van te hebben behalve ik. Wij beginnen met de ongezoete versie maar 
dat is vreselijk bitter. Als schoonmama het op haar manier maakt zit er ongeveer een kilo suiker in en dat is mij veel te zoet. Ze delen een beker alsof het een joint is. Mate heeft dus ook de eigenschappen van koffie: het houdt wakker en het stilt je eetlust (is dat ook voor koffie zo?). Als wij een half uurtje bij schoonmama hebben gezeten gaan wij verder en ik hoop op wat actie. Helaas. Als wij weer 40 minuten verder zijn waag ik het er maar gewoon op en vraag hem of wij nog een galopje gaan doen waarop hij gewoon zegt ga maar, maar doe het rustig aan. Campesino blijft bij Martin stappen en ik zet paardje in galop. Lekker! Mijn sueño is bijna realizado. Bij terugkomst op zijn finca zadelen wij de paarden af en wassen wij ze even lekker waarna wij zelf wat te eten krijgen. Kip met aardappelen en pompoen. Smaakt best prima. Ik vraag me alleen af als je geen Spaans spreekt wat moet je dan hier tijdens de lunch? Maar goed, wij lopen nog even naar de boom met Ara’s en geven Alejandro een seintje dat wij klaar zijn voor vertrek. Wij moeten eerst nog even naar de zelf gemaakt souvenirs kijken. Wij kijken maar eigenlijk hebben wij geen interesse. Wij rijden terug waarbij Alejandro nog een Jacará ziet. De enige giftige slang die hier leeft. Brrr, eng ding.Alejandro vindt hem kennelijk ook niet echt leuk want hij werpt er stenen naar om hem maar weg te jagen. Eenmaal terug in Irupe gaan wij lekker bij het zwembad zitten met een boekje en lopen daarna het “dorpje”nog even in om water te kopen. Terug in de lodge is Alejandro begonnen met een mega Asado waar Martin mee gaat helpen en ik praat wat met een paar Duitsers. Wij worden ook nog entertained door het zoontje van de eigenaar die met mega padden in de weer is. Man wat zijn die
beesten groot. Als de asado klaar is, is het tijd om te eten. Helaas krijg je het aan je tafel geserveerd en is het niet de bedoeling dat je naar de bbq toeloopt. Had ik leuker gevonden maar het eten is goed op de bevroren tiramisu na.
26 September
Wij hebben een redelijk rustige dag. Om 9:30 hebben wij nog weer een ritje in de boot met helaas 4 ongelooflijk luidruchtige Argentijnen. Wij gaan naar een andere kant als eergisteren en zien vnl weer veel kaaimannen en vogels maar ook een bever en wat herten. Om 12 uur zijn wij terug en wij gaan maar meteen onder een parasol bij het zwembad liggen. Wat hadden ze eergisteren ook alweer gezegd? Het gaat slecht weer worden. Gelukkig is het niet zo! Als wij ons geïnstalleerd hebben is het alweer bijna tijd voor de lunch die echt goed was. Mooi! Daarna lekker uitbuiken bij het zwembad en nog even water kopen voordat het tijd is voor onze caminata. Begrijp helemaal niets van deze excursie: 10 minuten met de boot naar de entrée, 20 minuten film over Esteros, 45 minuten wandelen waarvan 20 minuten over de sendero de los monos. Totaal verrast door het feit dat wij er nog een paar gezien hebben na alle busladingen die hier net voorbij gelopen zijn. Gids bemoeit zich totaal niet met ons en is alleen maar bezig met 2 van de 4 luidruchtige Argentijnen. Ik blijf dus gewoon nog even staan bij de apen. Andere
pad stelde niets voor en werden wij vriendelijk verzocht te verlaten omdat het park ging sluiten. Als het dan toch zo laat is en de gids zich toch al niet met ons bemoeit heeft kan hij het nu goed maken door ja te zeggen op mijn vraag of wij de zonsondergang van de boot dan nog even mogen bekijken. De 50+ luidruchtige Argentijnen moeten daarmee wel accoord gaan. Zij zijn in hun tweede honeymoon dus ik denk dat dat wel goed zit en dat zit het ook. Bij terugkomst drinken wij een laatste borrel met de Duitsers, pakken onze spullen in, krijgen ons avondeten (konijn????) en ik ben stiekem wel een beetjeblij dat wij morgen weer verder gaan.
27 September – Puerto Iguassu
Om 8:30 vertrekken wij richting Posadas om Mauricio, de eigenaar van Irupe, op te halen. Zij brengen ons vandaag naar Puerto Iguassu, onze eindbestemming van vandaag.
Zij brengen ons vandaag naar Puerto Iguazú, onze eindbestemming van vandaag. Op weg daarheen mogen wij twee stops uitzoeken. Martin wil graag naar St Ignacio de Mini- Jezuiten kamp en Minas de Wanda waar edelstenen worden gewonnen. Ik was graag naar een Yerba de Mate fabriek gegaan maar goed het is vandaag zijn dag. St. Ignacio de Mini is nog redelijk interessant omdat wij een leuke gids hebben die veel verteld en nog goed Engels spreekt ook (ik heb geen zin om weer alles te vertalen). Jammer dat de plek nog niet zo oud is dat je er echt een historisch gevoel bij hebt maar het was wel de moeite waard om hier te stoppen. Bij de uitgang eten wij meteen ook iets. Onze volgende stop is een mijn waar edelstenen gevonden worden. De site stelt echt niets voor maar het is wel apart om te zien dat deze edelstenen hier gevonden worden. Vanuit hier is het nog even rijden om in Puerto Iguazú te komen. Als wij dan eindelijk om 18:30 bij Posada La Sorgente zijn, zijn we echt heel blij. Wij krijgen een donkere maar wel prima kamer en willen eigenlijk alleen maar 1 ding en dat is een biertje drinken!
Als wij op weg naar dat biertje het busstation zien waar vandaan wij morgen de bus willen nemen naar de Iguazu watervallen kopen wij maar meteen eerst een kaartje. Geen idee hoe druk het morgen is. Dan is het Bier! Bier! Bier! Wij gaan bij een heerlijk tentje zitten waar wij nog eens verrukkelijk eten!!! Wow, wat is dit lekker en de bediening top!
28 September
Wij slapen slecht! Prima kamer maar heel erg gehorig. Je hoort echt alles. Eigenlijk zijn wij nog moe als de wekker gaat maar wij willen een vroege bus naar het park en zo de menigte een beetje voor zijn. Het ontbijt stelt niets voor maar wij eten 
toch maar even iets waarna wij meteen naar het busstation lopen. Wij zien helaas net de bus voor onze neus wegrijden maar gelukkig komt er over 20 minuten alweer een. Intussen is het heerlijk zitten in het zonnetje. Om 8:00 staan wij bij de gate van het park, tijdstip waarop het open zou moeten gaan. Duidelijk kleine vertraging en op het bord staat dat het St. Martin eiland gesloten is omdat het voor een groot gedeelte onder water staat. Als wij onze kaartjes kopen worden wij er ook meteen op gewezen om eerst naar e Garganta del Diablo te gaan want ze vrezen dat ze die om 12:00 moeten sluiten vanwege het hoge waterpeil. Als wij het park inlopen zijn wij een beetje in dubio. Pakken wij meteen het treintje of gaan wij zoals de ober ons gisteren meldde eerst via de Sendero Verde waar je kans hebt vogels en misschien een jaguar te zien. Optie twee dan maar. Vanmiddag hoeven wij dat niet meer te proberen. Helaas zien wij geen jag maar het is wel een mooie route. Een wijze beslissing was het alleen niet. Iedereen werd natuurlijk bij de ingang verteld dat ze eerst naar de Garganta moesten gaan dus het treintje wat langs komt rijden bij de Estación de Cataratas (aan het einde van de Sendero Verde) zit helemaal vol. Er gaat 1 treintje per half uur. Als ik een medewerker vraag of er nog andere mogelijkheden zijn dan zegt hij mij dat er nog een 2km pas naast het treintje loopt dat je kunt lopen. Dat gaan wij dus doen. Wij gaan onze tijd niet verspillen met het wachten op een treintje dat misschien wel weer vol is. 
Wij gaan dus lopen en dat is helemaal geen straf want je loopt de hele tijd langs het water en wij zijn ver voordat een ander treintje aankomt al bij de Garganta. Vanaf hier is het nog een stuk lopen over bruggen totdat je er bent maar dit is ook al indrukwekkend! Wat een water! Na 20 minuten lopen (en het aantrekken van een regenjas) over de bruggen komen wij aan bij de Duivelskeel. Dit is echt machtig!! Binnen no time is alles wat niet bedekt is echt zeik nat. Foto’s maken moet je timen. Grappig! Na een half uur geoeh’t en geaaah’t te hebben lopen wij weer terug over de bruggen. Door het continu stromende water onder me door ben ik tegen de tijd dat wij bij het terras aankomen redelijk groen en geel en wil dus maar eerst even iets drinken en eten. Hierna voel ik me een stuk beter en nemen wij het treintje tot het tussenstation waar wij zonet eerst stonden te wachten. Er staat nu helemaal een rij waar je eng van wordt en ik zou echt gaan lopen als ik daar zou staan. Wij lopen vanuit hier eerst het Circuito Superior, boven een lange reeks watervallen, en daarna het circuito inferior, onderlangs waarbij je op sommige stukken echt drijfnat wordt of liever gezegd doorweekt wordt. Als ik dan ook een plekje in de zon vindt waar geregeld nieuwsgierige coaties je komen bezoeken gaan wij daar even zitten om op te drogen. Lekker! Eenmaal terug bij Estación Cataratas pakken wij het treintje naar de ingang. Vanuit hier gaat de Sendero Macuco die wij eigenlijk wel wilden lopen maar waar je ongeveer 2 uur over zou doen. Het is nu 2 uur, eigenlijk heb ik gezien wat ik wilde zien, het is warm, wij hebben weinig gegeten en dan nog 2 uur lopen door 31 graden. Nu even niet. Wij vullen nog een questionnaire in en pakken lekker de bus terug. Kopen tegenover het busstation allemaal lekkers en gaan bij het zwembad heerlijk in de zon zitten en probeer uit te vinden hoe laat onze transfer morgen is na behoorlijk wat onduidelijkheid over de mail.’s Avonds vieren wij, voor nu, onze laatste dag Argentinië in het restaurant dat gisteren zo goed bevallen is (en nu weer). Argentina, volveremos!!!
Lees het vervolg van deze reis op Brazilië